RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 215,

uwzględniając decyzję Rady 2014/450/WPZiB z dnia 10 lipca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Sudanie oraz uchylającą decyzję 2011/423/WPZiB (¹),

uwzględniając wspólny wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 10 stycznia 2004 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2004/31/WPZiB (²) utrzymujące nałożone na Sudan decyzją Rady 94/165/WPZiB embargo na broń (³). W dniu 26 stycznia 2004 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 131/2004 (⁴) wprowadzające w życie wspólne stanowisko 2004/31/WPZiB.

(2) W dniu 30 lipca 2004 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ (RB ONZ) nr 1556 (2004) nakładającą na Sudan embargo na broń. W dniu 29 marca 2005 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję RB ONZ nr 1591 (2005) nakładającą pewne ograniczenia na osoby utrudniające proces pokojowy, stanowiące zagrożenie dla stabilności sytuacji w Darfurze i w regionie, naruszające międzynarodowe prawo humanitarne, prawa człowieka lub dopuszczające się innych okrutnych czynów, naruszające embargo na broń lub odpowiedzialne za niektóre loty wojskowe o charakterze ofensywnym w regionie Darfur i nad tym regionem.

(3) W dniu 30 maja 2005 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2005/411/WPZiB (⁵), które ujęło w jednym akcie prawnym środki nałożone na mocy wspólnego stanowiska 2004/31/WPZiB oraz środki, które miały zostać wdrożone na mocy rezolucji RB ONZ nr 1591 (2005).

(4) W dniu 18 lipca 2005 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1184/2005 (⁶) wprowadzające w życie wspólne stanowisko 2005/411WPZiB oraz nakładające pewne szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom utrudniającym proces pokojowy i łamiącym prawo międzynarodowe w konflikcie w regionie Darfur w Sudanie.

(5) W dniu 18 lipca 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/423/WPZiB (⁷), która rozszerzyła zakres stosowania embarga na broń na Sudan Południowy.

(6) W dniu 10 lipca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/450/WPZiB, oddzielającą środki dotyczące Sudanu i ujmującą je w jednym akcie prawnym.

(7) Dla jasności środki dotyczące Sudanu powinny być oddzielone od środków dotyczących Sudanu Południowego. Należy zatem uchylić rozporządzenie (WE) nr 131/2004 i rozporządzenie (WE) nr 1184/2005 oraz zastąpić je niniejszym rozporządzeniem w zakresie, w jakim dotyczą one Sudanu. Należy również zastąpić rozporządzenie (WE) nr 131/2004 rozporządzeniem Rady (UE) nr 748/2014 (⁸) w zakresie, w jakim dotyczy ono Sudanu Południowego.

(8) Uprawnienie do zmiany wykazu zawartego w załączniku I do niniejszego rozporządzenia powinno być wykonywane przez Radę ze względu na szczególne zagrożenie pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego w regionie spowodowane sytuacją w Sudanie oraz w celu zapewnienia spójności z procedurą zmian i dokonywania przeglądu załącznika do decyzji 2014/450/WPZiP.

(9) Na potrzeby wprowadzania w życie niniejszego rozporządzenia oraz w celu zapewnienia jak największej pewności prawa w Unii nazwiska i inne istotne dane dotyczące osób fizycznych i prawnych, podmiotów i organów, których środki finansowe i zasoby gospodarcze powinny zostać zamrożone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, powinny zostać podane do wiadomości publicznej. Wszelkie operacje przetwarzania danych osobowych powinny odbywać się zgodnie z rozporządzeniem nr 45/2001(UE) Parlamentu Europejskiego i Rady (⁹) i dyrektywą nr 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁰).

(10) Aby zapewnić skuteczność środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, powinno ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a) „usługi pośrednictwa” oznaczają:

(i) negocjowanie lub zawieranie transakcji zakupu, sprzedaży lub dostawy towarów i technologii lub usług finansowych i technicznych z państwa trzeciego do jakiegokolwiek innego państwa trzeciego; lub

(ii) sprzedaż lub zakup towarów i technologii lub usług finansowych i technicznych, które znajdują się w państwach trzecich, w celu ich przekazania do innego państwa trzeciego;

b) „roszczenie” oznacza każde roszczenie, dochodzone w postępowaniu sądowym lub nie, zgłoszone przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia lub po tym dniu, na mocy umowy lub transakcji, lub w związku z nimi, obejmujące w szczególności:

(i) roszczenie o wykonanie jakiegokolwiek zobowiązania powstałego na mocy umowy lub transakcji lub w związku z nimi;

(ii) roszczenie o prolongatę lub spłatę zobowiązania, gwarancji finansowej lub odszkodowania w jakiejkolwiek formie;

(iii) roszczenie o odszkodowanie z tytułu umowy lub transakcji;

(iv) powództwo wzajemne;

(v) roszczenie uznania lub wykonania, w tym na podstawie procedury exequatur, wyroku, orzeczenia arbitrażowego lub równoważnej decyzji, niezależnie od miejsca ich wydania;

c) „umowa lub transakcja” oznacza każdą transakcję, niezależnie od jej formy i mającego zastosowanie prawa, obejmującą jedną lub kilka umów lub podobnych zobowiązań zawartych przez te same lub różne strony; do celów niniejszej definicji pojęcie „umowa” obejmuje zobowiązania, gwarancje lub listy gwarancyjne, w szczególności gwarancje finansowe lub finansowe listy gwarancyjne, oraz kredyty, prawnie niezależne lub nie, a także wszelkie postanowienia z nimi związane, których źródłem jest taka transakcja lub które są z nią związane;

d) „właściwe organy” oznaczają właściwe organy państw członkowskich wskazane na stronach internetowych wymienionych w załączniku II;

e) „ zasoby gospodarcze” oznaczają wszelkiego rodzaju rzeczowe aktywa trwałe lub wartości niematerialne, ruchome lub nieruchome, które nie są środkami finansowymi, ale mogą być użyte do pozyskania środków finansowych, towarów lub usług;

f) „zamrożenie zasobów gospodarczych” oznacza uniemożliwienie wykorzystania zasobów gospodarczych do uzyskiwania środków finansowych, towarów lub usług w jakikolwiek sposób, w tym między innymi poprzez ich sprzedaż, wynajem lub obciążenie hipoteką;

g) „zamrożenie środków finansowych” oznacza zapobieganie wszelkim ruchom tych środków, ich przekazywaniu, zmianom, wykorzystaniu, udostępnianiu lub dokonywaniu nimi transakcji w jakikolwiek sposób, który powodowałby jakąkolwiek zmianę ich wielkości, wartości, lokalizacji, własności, posiadania, charakteru, przeznaczenia lub inną zmianę, która umożliwiłaby korzystanie z nich, w tym zarządzanie portfelem;

h) „środki finansowe” oznaczają aktywa finansowe i różnego rodzaju świadczenia, w tym między innymi:

(i) gotówkę, czeki, roszczenia pieniężne, weksle, przekazy pieniężne i inne instrumenty płatnicze;

(ii) depozyty złożone w instytucjach finansowych lub innych podmiotach, salda na rachunkach, wierzytelności i zobowiązania dłużne;

(iii) papiery wartościowe i papiery dłużne w obrocie publicznym lub niepublicznym, w tym akcje i udziały, certyfikaty papierów wartościowych, obligacje, weksle, warranty, skrypty dłużne, kontrakty na instrumenty pochodne;

(iv) odsetki, dywidendy lub inne przychody z aktywów lub wartości narosłe z aktywów lub wygenerowane przez te aktywa;

(v) kredyty, prawa do potrącenia, gwarancje, gwarancje właściwego wykonania umów lub inne zobowiązania finansowe;

(vi) akredytywy, konosamenty, umowy sprzedaży; oraz

(vii) dokumenty poświadczające udział w środkach finansowych lub zasobach finansowych;

i) „Komitet Sankcji” oznacza Komitet RB ONZ utworzony na mocy pkt 3 rezolucji RB ONZ nr 1591 (2005);

j) „pomoc techniczna” oznacza wszelkie wsparcie techniczne związane z naprawami, pracami rozwojowymi, produkcją, montażem, testowaniem, konserwacją lub wszelką inną obsługę techniczną, mogące przyjmować formy takie, jak instruktaż, doradztwo, szkolenia, przekazanie praktycznej wiedzy lub umiejętności lub usługi konsultingowe; w tym werbalne formy pomocy;

k) „ terytorium Unii” oznacza terytoria państw członkowskich, do których ma zastosowanie Traktat, na warunkach określonych w Traktacie, w tym ich przestrzeń powietrzną.

Artykuł 2

Zakazuje się:

a) udzielania pomocy technicznej lub świadczenia usług pośrednictwa, związanych z działaniami wojskowymi oraz z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i użyciem broni i pokrewnych materiałów wszystkich rodzajów, w tym broni i amunicji, pojazdów i sprzętu wojskowego, sprzętu paramilitarnego oraz części zamiennych do nich, bezpośrednio lub pośrednio, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Sudanie lub do wykorzystania w Sudanie;

b) zapewniania finansowania lub świadczenia pomocy finansowej, związanych z działalnością wojskową, w tym w szczególności udzielania dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, a także zapewniania ubezpieczenia i reasekuracji, na potrzeby wszelkiej sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu broni i pokrewnych materiałów, bądź udzielania związanej z nimi pomocy technicznej, bezpośrednio lub pośrednio, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Sudanie lub do wykorzystania w Sudanie.

Artykuł 3

Na zasadzie odstępstwa od art. 2, właściwe organy państw członkowskich mogą zezwolić na zapewnienie finansowania i świadczenie pomocy finansowej, udzielanie pomocy technicznej oraz świadczenie usług pośrednictwa związane z:

a) nieśmiercionośnym sprzętem wojskowym przeznaczonym wyłącznie do celów humanitarnych, związanych z monitorowaniem przestrzegania praw człowieka lub ochronnych, lub dla programów rozwoju instytucjonalnego ONZ, Unii Afrykańskiej (UA) i Unii Europejskiej;

b) materiałem przeznaczonymi dla operacji zarządzania kryzysowego prowadzonych przez Unię Europejską, ONZ i UA;

c) sprzętem i materiałem przeznaczonym do użycia w ramach operacji rozminowywania.

Artykuł 4

Art. 2 nie stosuje się do odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Sudanu przez personel ONZ, personel Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli środków masowego przekazu, pracowników organizacji humanitarnych i organizacji działających na rzecz rozwoju oraz związany z nimi personel, wyłącznie na ich własny użytek.

Artykuł 5

1. Zamraża się wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów wymienionych w załączniku I, będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, bezpośrednio lub pośrednio.

2. Nie udostępnia się osobom fizycznym ani prawnym, podmiotom ani organom wymienionym w załączniku I, ani też na ich rzecz, bezpośrednio lub pośrednio, żadnych środków finansowych ani zasobów gospodarczych.

3. Załącznik I obejmuje osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy, które zakłócają proces pokojowy, stanowią zagrożenie dla stabilności w Darfurze i w regionie, naruszają międzynarodowe prawo humanitarne lub prawa człowieka lub dopuszczają się innych okrucieństw, łamią embargo na broń lub są odpowiedzialne za ataki z wojskowych statków powietrznych w regionie Darfuru i nad regionem Darfuru.

4. [1] Ust. 1, 2 i 3 nie mają zastosowania do udostępniania środków finansowych lub zasobów gospodarczych niezbędnych do zapewnienia terminowego dostarczania pomocy humanitarnej ani do wspierania innych działań wspierających podstawowe potrzeby ludzkie, w przypadku gdy taka pomoc jest udzielana i inne działania są prowadzone przez:

a) Organizację Narodów Zjednoczonych, w tym jej programy, fundusze oraz inne jednostki i organy, jak również jej wyspecjalizowane agencje i powiązane organizacje;

b) organizacje międzynarodowe;

c) organizacje humanitarne posiadające status obserwatora w Zgromadzeniu Ogólnym Narodów Zjednoczonych oraz członków tych organizacji humanitarnych;

d) dwustronnie lub wielostronnie finansowane organizacje pozarządowe uczestniczące w organizowanych przez ONZ programach pomocy humanitarnej, programach pomocy na rzecz uchodźców, innych apelach ONZ lub klastrach pomocy humanitarnej koordynowanych przez Biuro ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA);

e) pracowników, beneficjentów dotacji, jednostki zależne lub partnerów wykonawczych podmiotów, o których mowa w lit. a)–d), w czasie i w zakresie, w jakim działają oni w tym charakterze; lub

f) właściwe inne podmioty określone przez Komitet Sankcji w odniesieniu do załącznika I.

Artykuł 6

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 5 właściwe organy państw członkowskich mogą zezwolić na uwolnienie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, na warunkach, jakie uznają za stosowne, o ile spełnione są następujące warunki:

a) dany właściwy organ ustalił, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze są:

(i) niezbędne do zaspokojenia podstawowych potrzeb osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów wymienionych w załączniku I oraz członków rodzin pozostających na utrzymaniu takich osób fizycznych, w tym opłat za żywność, z tytułu najmu lub kredytu hipotecznego, za leki i leczenie, podatków, składek ubezpieczeniowych oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

(ii) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów lub na zwrot poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi; lub

(iii) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi polegające na zwykłym przechowywaniu lub utrzymywaniu zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet Sankcji o ustaleniach, o których mowa w lit. a), i o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia, a Komitet Sankcji nie wyraził sprzeciwu w ciągu dwóch dni roboczych od dnia takiego powiadomienia.

2. Na zasadzie odstępstwa od art. 6 właściwe organy państw członkowskich mogą zezwolić na uwolnienie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, po stwierdzeniu, że są one niezbędne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, o ile zainteresowane państwo członkowskie powiadomiło Komitet Sankcji o tych ustaleniach i Komitet Sankcji te ustalenia zatwierdził.

Artykuł 7

Na zasadzie odstępstwa od art. 5 właściwe organy państw członkowskich mogą zezwolić na uwolnienie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku I osoby, podmiotu lub organu, o których mowa w art. 5, lub orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie w celu zaspokojenia roszczeń, zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za zasadne w takim orzeczeniu, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób, którym takie roszczenia przysługują;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na korzyść osoby, podmiotu lub organu wymienionych w załączniku I;

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego; oraz

e) Komitet Sankcji został powiadomiony przez państwo członkowskie o zastawie lub orzeczeniu.

Artykuł 8

1. Art. 5 ust. 2 nie stanowi przeszkody dla zasilania zamrożonych rachunków przez instytucje finansowe lub kredytowe otrzymujące środki finansowe przekazywane przez strony trzecie na rachunek osoby, podmiotu lub organu wymienionych w załączniku I, pod warunkiem że wszelkie takie kwoty dodatkowe na takich rachunkach również zostaną zamrożone. Instytucje finansowe lub kredytowe niezwłocznie informują o wszelkich takich transakcjach odnośny właściwy organ.

2. Art. 5 ust. 2 nie ma zastosowania do księgowania na zamrożonych rachunkach:

a) odsetek i innych dochodów od tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą umieszczenia w wykazie w załączniku I osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, o których mowa w art. 5; lub

c) płatności należnych z tytułu zastawu bądź orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, o których mowa w art. 7;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności zostaną zamrożone zgodnie z art. 5 ust. 1.

Artykuł 9

1. Bez uszczerbku dla mających zastosowanie przepisów dotyczących sprawozdawczości, poufności i tajemnicy służbowej, osoby fizyczne i prawne, podmioty i organy:

a) niezwłocznie dostarczają wszelkie informacje, które ułatwiłyby przestrzeganie niniejszego rozporządzenia, takie jak informacje dotyczące rachunków lub kwot zamrożonych zgodnie z art. 5, właściwym organom państw członkowskich, w których te osoby fizyczne i prawne, podmioty i organy zamieszkują lub znajdują się, oraz przekazują wszelkie takie informacje Komisji, bezpośrednio lub za pośrednictwem tych właściwych organów; oraz

b) współpracują z właściwymi organami wymienionymi w załączniku II przy weryfikacji tych informacji.

2. Wszelkie dodatkowe informacje uzyskane bezpośrednio przez Komisję są udostępniane państwom członkowskim.

3. Wszelkie informacje dostarczone lub otrzymane zgodnie z niniejszym artykułem wykorzystuje się jedynie do celów, dla których je dostarczono lub otrzymano.

Artykuł 10

[2] Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest obejście środków, o których mowa w art. 2 i art. 5 ust. 1, 2 i 3.

Artykuł 11

1. Osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy które zamrażają środki finansowe i zasoby gospodarcze, lub odmawiają udostępnienia środków finansowych lub zasobów gospodarczych w dobrej wierze i w oparciu o przekonanie, że działanie takie jest zgodne z niniejszym rozporządzeniem, lub ich dyrektorzy lub pracownicy, nie ponoszą z tego tytułu jakiejkolwiek odpowiedzialności, chyba że zostanie dowiedzione, że środki finansowe i zasoby gospodarcze zostały zamrożone lub zatrzymane na skutek niedbalstwa.

2. Działanie osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów nie stanowi podstawy do jakiejkolwiek odpowiedzialności z ich strony, jeżeli nie wiedziały one i nie miały uzasadnionego powodu do przypuszczania, że ich działania mogłyby naruszyć środki określone w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 12

1. Nie są zaspokajane żadne roszczenia w związku z jakąkolwiek umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, w całości lub części, przez środki nałożone na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym roszczenia odszkodowawcze lub wszelkie inne roszczenia tego rodzaju, takie jak roszczenia o odszkodowanie lub roszczenia wynikające z gwarancji, w szczególności roszczenia o przedłużenie terminu płatności lub o zapłatę zobowiązań, gwarancji lub listów gwarancyjnych, zwłaszcza gwarancji finansowych lub finansowych listów gwarancyjnych w jakiejkolwiek formie – o ile zostały one wniesione przez:

a) wskazane osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy wymienione w wykazie w załączniku I;

b) jakiekolwiek osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy działające za pośrednictwem lub w imieniu osób, podmiotów lub organów, o których mowa w lit. a).

2. We wszelkich postępowaniach zmierzających do zaspokojenia roszczenia ciężar dowodu, że zaspokojenie roszczenia nie jest zakazane przez ust. 1, spoczywa na osobie fizycznej lub prawnej, podmiocie lub organie dochodzącym zaspokojenia tego roszczenia.

3. Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla prawa osób fizycznych lub prawnych, podmiotów i organów, o których mowa w ust. 1, do wystąpienia o sądową kontrolę zgodności z prawem niewypełnienia zobowiązań umownych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 13

1. Komisja i państwa członkowskie informują się wzajemnie o środkach podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia oraz dzielą się wszelkimi innymi dostępnymi im istotnymi informacjami w związku z niniejszym rozporządzeniem, w szczególności informacjami dotyczącymi:

a) środków finansowych zamrożonych na mocy art. 5 oraz zezwoleń udzielonych na mocy art. 6, 7 i 8;

b) naruszeń przepisów i trudności z wykonaniem oraz orzeczeń wydanych przez sądy krajowe.

2. Państwa członkowskie natychmiast przekazują sobie wzajemnie oraz Komisji wszelkie inne dostępne im istotne informacje, które mogłyby mieć wpływ na skuteczne wykonanie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 14

Komisja jest uprawniona do zmiany załącznika II na podstawie informacji przekazanych przez państwa członkowskie.

Artykuł 15

1. W przypadku gdy Rada Bezpieczeństwa ONZ lub Komitet Sankcji umieści w wykazie osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ i przedstawiają uzasadnienie takiego wskazania, Rada umieszcza daną osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ w załączniku I. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie danej osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi bezpośrednio – jeżeli adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając tej osobie fizycznej lub prawnej, temu podmiotowi lub organowi przedstawienie uwag.

2. W przypadku gdy zostają zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ.

3. W przypadku gdy ONZ podejmuje decyzję o usunięciu z wykazu osoby, podmiotu lub organu, lub o zmianie danych identyfikacyjnych osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu umieszczonych w wykazie, Rada zmienia odpowiednio załącznik I.

Artykuł 16

Załącznik I zawiera, w przypadku gdy są dostępne, informacje przekazane przez Radę Bezpieczeństwa ONZ lub przez Komitet Sankcji niezbędne do zidentyfikowania danych osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów. w odniesieniu do osób fizycznych informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – jeśli jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do osób prawnych, podmiotów lub organów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załączniku I podaje się również datę wskazania przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet Sankcji.

Artykuł 17

1. Państwa członkowskie przyjmują przepisy określające sankcje mające zastosowanie w przypadkach naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich wdrożenia. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach niezwłocznie po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia oraz powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach.

Artykuł 18

1. Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, oraz podają ich nazwy na stronach internetowych wymienionych w załączniku II. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach swoich adresów stron internetowych wymienionych w załączniku II.

2. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji swoje właściwe organy, w tym dane kontaktowe tych właściwych organów, niezwłocznie po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, oraz powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach.

3. W przypadku gdy niniejsze rozporządzenie określa wymóg powiadamiania, informowania lub innego porozumiewania się z Komisją, adres i inne dane kontaktowe na potrzeby takiego porozumiewania się wskazuje się w załączniku II.

Artykuł 19

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie:

a) na terytorium Unii, w tym także jej przestrzeni powietrznej;

b) na pokładach wszystkich statków powietrznych lub wodnych podlegających jurysdykcji państw członkowskich;

c) wobec każdej osoby będącej obywatelem jednego z państw członkowskich, przebywającej na terytorium Unii lub poza nim;

d) wobec każdej osoby prawnej, podmiotu lub organu, na terytorium Unii lub poza nim, zarejestrowanych lub utworzonych na mocy prawa państwa członkowskiego;

e) wobec każdej osoby prawnej, podmiotu lub organu w odniesieniu do każdego rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej, w całości lub częściowo, na terytorium Unii.

Artykuł 20

Rozporządzenia (WE) nr 131/2004 i (WE) nr 1184/2005 niniejszym tracą moc. Odesłania do uchylonych rozporządzeń traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia oraz rozporządzenia (UE) nr 748/2014.

Artykuł 21

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 10 lipca 2014 r.