Interpretacja indywidualna z dnia 16 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.778.2022.1.AS

Czy w sytuacji przedstawionej w zdarzeniu przyszłym umorzenie przez Spółkę wierzytelności zarachowanej uprzednio jako przychód należny skutkuje możliwością zaliczenia wartości umorzonego zobowiązania do kosztu uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT, jednorazowo w momencie umorzenia wierzytelności określonym w umowie.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 grudnia 2022 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w sytuacji przedstawionej w zdarzeniu przyszłym umorzenie przez Spółkę wierzytelności zarachowanej uprzednio jako przychód należny skutkuje możliwością zaliczenia wartości umorzonego zobowiązania do kosztu uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust.1 pkt 44 ustawy CIT, jednorazowo w momencie umorzenia wierzytelności określonym w umowie.

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja systemów mocujących. Spółka dostarcza swoje produkty zarówno do podmiotów powiązanych, jak i do podmiotów niepowiązanych. W toku prowadzonej działalności Spółka w ramach realizacji zawartych umów dostarczała regularnie towary kontrahentowi X (dalej: „Kontrahent”) mającemu siedzibę i prowadzącemu działalność gospodarczą na terytorium Rosji. Kontrahent jest jednocześnie podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą zgodnie art 11a ust 1 pkt 4 ustawy o CIT. Wnioskodawca rozpoznawał przychód podatkowy z tytułu sprzedaży towarów na rzecz Kontrahenta zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, tj. w momencie wydania towarów, nie później jednak niż w dniu wystawienia faktury. Kontrahent dotychczas regulował zobowiązania z tytułu zakupionych towarów bez opóźnień. Jednak w wyniku sytuacji spowodowanej inwazją militarną Rosji na Ukrainę i działaniami wojennymi na jej terenie, a w konsekwencji - związanymi z tym sankcjami nałożonymi na Federację Rosyjską oraz obostrzeniami gospodarczymi w samej Rosji, doszło do zachwiania łańcucha dostaw między Spółką a Kontrahentem. Dotychczas płatności Kontrahenta dokonywane na rzecz Spółki pochodziły z wpływów Kontrahenta z dalszej odsprzedaży towarów. W momencie przerwania łańcucha dostaw i zaprzestania dostawy towarów przez Wnioskodawcę, Kontrahent nie był w stanie sprzedać towarów nabytych wcześniej od Wnioskodawcy, które pozostały na stanie - jako że nie stanowiły one asortymentu kompletnego bez elementów, które nie zostały mu dostarczone w kolejnych dostawach ze względu na obowiązujące sankcje. W związku z powyższym Kontrahent nie dysponował środkami pozwalającymi mu na uregulowanie zobowiązań wobec Wnioskodawcy. Dodatkowo, w wyniku nałożonych przez Federację Rosyjską sankcji zwrotnych, Kontrahent nie miał również możliwości dokonania zwrotu niesprzedanych towarów. Stąd, Spółka nie otrzymała płatności dotyczących faktur wystawionych w okresie od 30.11.2021 r. do 2.03.2022 r. W związku z zaistniałą sytuacją - niezależną od Spółki ani Kontrahenta, Spółka nie ma możliwości odzyskania utraconych wierzytelności. Należy wskazać, że wierzytelności nie są kwestionowane przez Kontrahenta, jednak z powodu siły wyższej, jaką jest wprowadzenie sankcji gospodarczych i ograniczenia swobody prowadzenia działalności gospodarczej w Rosji, a także braku bieżących środków finansowych, Kontrahent nie może uregulować zobowiązań.

Jednocześnie dochodzenie należności na drodze sądowej w Rosji w obecnej sytuacji wymagałoby zaangażowania kancelarii prawnej posiadającej takie transgraniczne doświadczenie, stąd jest procesem niepewnym, czasochłonnym, kosztownym i wręcz niemożliwym do wdrożenia. Stąd, wobec braku możliwości odzyskania wierzytelności, Wnioskodawca planuje umorzyć zobowiązanie Kontrahenta wobec Spółki.Podstawą umorzenia będzie pisemna umowa zawarta między Spółką a Kontrahentem, na podstawie której Spółka zwolni Kontrahenta z długu, a Kontrahent zwolnienie to przyjmie. Szczegółowe warunki umorzenia, w szczególności moment umorzenia zobowiązania, będzie określała umowa - może to być data zawarcia umowy lub inny termin wskazany umownie.

Spółka pragnie wskazać, że:

- umorzone zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia zostało uprzednio zaliczone do przychodów Spółki - w momencie wystawienia faktury za dostawę towarów.

- umorzenie wierzytelności będzie miało miejsce przed jego przedawnieniem

- umorzenie nie będzie dotyczyło wierzytelności odpisanej jako nieściągalnej i zaliczonej z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodu dla celów podatkowych.

Pytanie

Czy w sytuacji przedstawionej w zdarzeniu przyszłym umorzenie przez Spółkę wierzytelności zarachowanej uprzednio jako przychód należny skutkuje możliwością zaliczenia wartości umorzonego zobowiązania do kosztu uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy CIT, jednorazowo w momencie umorzenia wierzytelności określonym w umowie.

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zaliczenia umorzonych należności z tytułu nieopłaconych przez Kontrahenta transakcji do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie umorzenia wierzytelności określonej w umowie.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W ocenie Spółki, umorzenie wierzytelności zostanie dokonane przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania bądź zabezpieczenia jego źródła, a co za tym idzie będzie mieścić się w dyspozycji przepisu art. 15 ust 1 ustawy o CIT. Umorzenie wierzytelności umożliwi Wnioskodawcy odstąpienie od czynności dążących do odzyskania należności, co ze względu na sytuację geopolityczną mogłoby być bardzo utrudnione, bądź nawet niemożliwe. Inwazja Rosji na Ukrainę i nałożone na nią w konsekwencji sankcje, w praktyce uniemożliwiają efektywne dochodzenie nieopłaconych zobowiązań podmiotów prowadzących działalność na terenie Federacji Rosyjskiej wobec podmiotów zagranicznych. Umorzenie należności przez Wnioskodawcę jest zatem uzasadnione gospodarczo, jako że pozwoli uniknąć poniesienia kosztów związanych z próbami egzekucji należności, które ze względu na okoliczności nie gwarantują odzyskania od Kontrahenta należności.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. II FPS 2/12: „Działając w warunkach rynkowych, podatnik musi podejmować racjonalne ze swego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności czy eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie, zmierzające do zapobieżenia takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty - jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.p.”

Stąd, umorzenie wierzytelności przez Wnioskodawcę jest zatem racjonalnym działaniem, dążącym do zabezpieczenia źródła przychodów i może zostać uznane za koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, z zastrzeżeniem, że nie jest kosztem wyłączonym z rachunku podatkowego na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne - do wysokości zarachowanej jako przychód należny.

Pojęcie „umorzenia zobowiązania” nie zostało wprost zdefiniowane zarówno na gruncie ustaw podatkowych jak również w kodeksie cywilnym. Pojęcie to obejmuje swoim zakresem różnorodny katalog zdarzeń prawnych, które skutkują wygaśnięciem zobowiązania. Zawiera się w tym również tzw. nieefektywne wygaśnięcie zobowiązania, czyli sytuacja, w której zobowiązanie nie zostanie uregulowane przed jego umorzeniem.

Jedną z najbardziej powszechnych form umorzenia wierzytelności stanowi zwolnienie z długu uregulowane w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej: "KC"). Zgodnie z brzemieniem tego przepisu zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Zwolnienie jest zatem czynnością prawną dwustronną i wymaga zawarcia stosownej umowy między wierzycielem a dłużnikiem. Zwolnienie z długu jest (obok spełnienia świadczenia, datio in solutum, potrącenia, odnowienia) jednym ze sposobów wygaśnięcia zobowiązania. Tak więc aby uznać, że doszło do umorzenia zobowiązania w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, zobowiązanie dłużnika wobec wierzyciela musi wygasnąć, co oznacza, że nie będzie ono dalej istniało. Skoro tak, nie będzie również możliwości dalszego dochodzenia wierzytelności, jak również cesji wierzytelności na innego wierzyciela. Następstwem umorzenia wierzytelności jest określona strata w majątku wierzyciela w wysokości nigdy nieodzyskanej wierzytelności.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca i Kontrahent zawrą odpowiednią umowę. Wygaśnięcie zobowiązania wskutek zawarcia umowy zwolnienia z długu nastąpi z chwilą jej zawarcia lub w innym momencie określonym umownie.

W ocenie Wnioskodawcy wartość umorzonego na rzecz Kontrahenta zobowiązania będzie zatem stanowić koszt uzyskania przychodu, w myśl ww. przepisów, tj. art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT. Jednocześnie będzie to koszt podatkowy rozpoznany dla celów podatkowych jako koszt pośredni - tj. ujęty w rachunku podatkowym w momencie zawarcia umowy umorzenia wierzytelności - jeśli umowa przewiduje umorzenie wierzytelności w dacie jej zawarcia lub w innym momencie określonym w umowie.

Biorąc pod uwagę całokształt opisanego powyżej zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące regulacje, w ocenie Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do uznania za koszty uzyskania przychodów wartość nieprzedawnionych, umorzonych wierzytelności, które zostały uprzednio zarachowane - zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT - jako przychody należne, w związku z zawarciem między Wnioskodawcą a Kontrahentem umowy powodującej umorzenie wierzytelności.

Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, potwierdza stanowisko zajęte przez Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 3 grudnia 2021 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.446.2021.1.IZ:

„W świetle powyższego, w celu zaliczenia danej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

- wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,

- wierzytelność nie może ulec przedawnieniu do dnia umorzenia,

- wierzytelność musi zostać umorzona.”

Wszystkie ww. warunki, w ocenie Wnioskodawcy, zostały spełnione w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku.

Powyższe potwierdzają także inne rozstrzygnięcia organów podatkowych prezentowane w interpretacjach indywidualnych, m. in.:

- Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 czerwca 2022 r. 0111-KDIB1-3.4010.227.2022.1.PC,

- Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 października 2019 r. 0111-KDIB2-1.4010.352.2019.2.AP,

- Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 kwietnia 2022 r. 0111-KDIB1-1.4010.55.2022.1.ŚS,

- Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 marca 2022 r., 0111-KDIB1-1.4010.43.2022.1.AW.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2587, dalej „updop”):

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Wobec tego kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów ze źródła przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 44 updop:

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 updop:

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 updop:

Norma zawarta w art. 12 ust. 3 ww. ustawy nakazuje zatem ujmować dla celów podatkowych przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Zatem przychodami należnymi są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej podatnika stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie ich nie uzyskano.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 updop :

Przez analogię, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z zastrzeżeniem wyjątków zawartych w tym przepisie).

Jak z powyższego wynika, do kosztów uzyskania przychodów kwalifikuje się tylko wartość netto umorzonych wierzytelności, gdyż kosztem uzyskania przychodów nie jest podatek od towarów i usług. Podatek ten, jak już wyżej wskazano, nie jest również przychodem w rozumieniu ustawy o CIT, w związku z czym nie podlega uprzedniemu zarachowaniu jako przychód. Okoliczność ta wynika zresztą wprost z brzmienia cytowanego wcześniej art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, który dopuszcza możliwość rozpoznania kosztu uzyskania przychodu „do wysokości zarachowanej jako przychód należny”, a więc do wartości netto.

Z kolei, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 updop:

Wobec tego umorzone odsetki od zobowiązań nie stanowią dla wierzyciela kosztu uzyskania przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów u wierzyciela zalicza się jedynie kwotę umorzonej należności głównej.

W świetle art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

W świetle powyższego, w celu zaliczenia danej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

·wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,

·wierzytelność nie może ulec przedawnieniu do dnia umorzenia,

·wierzytelność musi zostać umorzona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia umorzenia wierzytelności, dlatego zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej oraz prawa cywilnego. I tak, „umorzyć” to „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”, „zrezygnować z dalszego postępowania sądowego w określonej sprawie”, (https://sjp.pwn.pl).

Wskazać przy tym należy, że wierzytelność stanowi uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. Wierzyciel może również podjąć decyzję o zwolnieniu dłużnika z długu.

Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.):

Konsekwencją zwolnienia z długu jest umorzenie zobowiązania, które nie powoduje powstania nowego. Ważną rzeczą jest fakt, że zwolnienie z długu wymaga zgody dłużnika, zatem nie będzie skuteczne zwolnienie z długu za pomocą jednostronnej czynności prawnej wierzyciela pozostawionej bez reakcji dłużnika. Dla zwolnienia potrzebna jest akceptacja dłużnika, co musi się znaleźć również w treści umowy.

Ponadto strony mają swobodę w decydowaniu o tym, czy zwolnienie z długu ma objąć całe zobowiązanie czy tylko jego część. Nie ma przeszkód aby zwolnienie z długu objęło tylko część zobowiązania. Nie ma również przeszkód aby zwolnienie z długu zostało dokonane z zastrzeżeniem warunku lub terminu (K. Zagrobelny, Komentarz do KC red. E. Gniewek, Warszawa 2006, s. 872). Zwłaszcza zwolnienie z długu przy zastrzeżeniu warunku jest dość popularne w stosunkach między przedsiębiorcami. Jeśli chodzi o określenie warunku strony mają znaczną swobodę. Może nim być zawarcie innej umowy.

Zwolnienie z długu jest zatem (obok spełnienia świadczenia, datio in solutum, potrącenia, odnowienia) jednym ze sposobów wygaśnięcia zobowiązania. Tak więc aby uznać, że doszło do umorzenia zobowiązania w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zobowiązanie dłużnika wobec wierzyciela musi wygasnąć, co oznacza, że nie będzie ono dalej istniało. Skoro tak, nie będzie również możliwości dalszego dochodzenia wierzytelności, jak również cesji wierzytelności na innego wierzyciela. Następstwem umorzenia wierzytelności jest określona strata w majątku wierzyciela w wysokości nigdy nieodzyskanej wierzytelności.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Państwa Spółka w ramach realizacji zawartych umów dostarczała regularnie towary Kontrahentowi X, podmiotowi powiązanemu, zgodnie z art. 11a pkt 4 ustawy o CIT, mającemu siedzibę i prowadzącemu działalność gospodarczą na terytorium Rosji. Kontrahent dotychczas regulował zobowiązania z tytułu zakupionych towarów bez opóźnień, jednak w wyniku sytuacji spowodowanej inwazją militarną Rosji na Ukrainę i działaniami wojennymi na jej terenie, a w konsekwencji - związanymi z tym sankcjami nałożonymi na Federację Rosyjską oraz obostrzeniami gospodarczymi w samej Rosji, doszło do zachwiania łańcucha dostaw między Spółką a Kontrahentem. W momencie przerwania łańcucha dostaw i zaprzestania dostawy towarów przez Wnioskodawcę, Kontrahent nie był w stanie sprzedać towarów nabytych wcześniej od Wnioskodawcy, które pozostały na stanie- jako że nie stanowiły one asortymentu kompletnego bez elementów, które nie zostały mu dostarczone w kolejnych dostawach, ze względu na obowiązujące sankcje. Dodatkowo, jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, w wyniku nałożonych przez Federację Rosyjską sankcji zwrotnych, Kontrahent nie miał również możliwości dokonania zwrotu niesprzedanych towarów. W związku z zaistniałą sytuacją, niezależną od Spółki ani Kontrahenta, Spółka nie ma możliwości odzyskania utraconych wierzytelności. Przewidują Państwo, że w przyszłości, w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania bądź zabezpieczenia jego źródła, mogą Państwo umorzyć zobowiązanie Kontrahenta, które uprzednio zaliczyli Państwo do przychodów należnych. Wierzytelność ta w chwili umorzenia nie będą przedawniona i nie będzie odpisana jako nieściągalna i zaliczona z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów do celów podatkowych.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy wartość nieprzedawnionych, umorzonych wierzytelności, które zostały przez Spółkę uprzednio ujęte jako przychody należne na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowić będzie dla Państwa koszt uzyskania przychodów.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości wskazać należy, że skoro z wniosku wynika, że:

- wierzytelności zostaną wcześniej zarachowane jako przychód należny,

- wierzytelności nie będą przedawnione na moment wejścia w życie umowy o zwolnieniu z długu,

- wierzytelności zostaną umorzone, ponieważ Spółka podpisze ze swoim Kontrahentem umowę o zwolnieniu z długu, a Kontrahent to zwolnienie przyjmie,

to w momencie wejścia w życie umowy dotyczącej zwolnienia z długu, Państwa Spółka będzie uprawniona w oparciu o przepis art. 16 ust. 1 pkt 44 updop i w związku z art. 15 ust. 1 updop rozpoznać te umorzenia jako koszty uzyskania przychodów w wartości nieprzedawnionych, umorzonych wierzytelności, które uprzednio zostały ujęte jako przychody należne na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem wartość nieprzedawnionych, umorzonych zobowiązań w kwocie netto, które zostały uprzednio ujęte jako przychody należne na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów w dacie ich umorzenia, tj. podpisania umowy o zwolnieniu klienta z długu lub innym terminie wskazanym w umowie.

Zatem stanowisko Państwa należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo o interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).