Interpretacja indywidualna z dnia 31 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-3.4010.36.2019.11.S/SP

Możliwość zaliczenia oraz sposób rozliczenia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na podstawie umowy o współpracy w zakresie działań w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 13 lutego 2019 r. (data wpływu 25 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 15 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/Po 579/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia : 30 stycznia 2023 r.); i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 lutego 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 lutego 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej możliwości zaliczenia oraz sposobu rozliczenia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na podstawie umowy o współpracy w zakresie działań w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych przez siebie dochodów.

Wnioskodawca jest komplementariuszem w spółce A. Sp. z o. o. Sp. k. z siedzibą w Polsce (dalej „Spółka komandytowa”). Poza Wnioskodawcą wspólnikami Spółki komandytowej są jeszcze dwa podmioty tj. osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania i podlegająca opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów (komandytariusz) oraz B. Sp. z o. o. Sp. k. (komandytariusz). Spółkę reprezentuje komplementariusz. Spółka komandytowa prowadzi działalność gospodarczą w zakresie spedycji.

Spółka komandytowa wdrożyła politykę w zakresie społecznej odpowiedzialności biznesu, której zasady określono w dokumencie zatytułowanym „”. Polityka CSR jest zbiorem zasad i wartości, którymi kieruje się Spółka komandytowa w swojej działalności, a które uznawane są przez wszystkich jej pracowników jako najważniejszy element świadczący o sukcesie firmy. Pokazuje on również relacje, jakie posiada przedsiębiorstwo z otoczeniem lokalnym. Społeczna Odpowiedzialność Biznesu w spółce traktowana jest jako stały element jej funkcjonowania, w oparciu o który podejmowane są wszelkie decyzje biznesowe i społeczne. Wynika ona bowiem z osobistych doświadczeń i postaw, jakimi kierują się wspólnicy. Zasady te opierają się na założeniu, że prowadzenie działalności biznesowej niesie za sobą również obowiązek dbania o środowisko lokalne, wspierania wartościowych inicjatyw oraz reagowania na doraźne i permanentne jego potrzeby. Z uwagi na to, że prowadzona działalność ma wpływ na środowisko lokalne (zarówno przyrodę, jak i społeczność), przyjęta polityka CSR pomaga w bilansowaniu negatywnego wpływu na te dwa podmioty.

W ramach realizacji tej polityki Spółka komandytowa zawarła Umowę współpracy dnia 12.11.2018 r. ze Stowarzyszeniem „C.” wpisanym do Rejestru Stowarzyszeń z siedzibą w Polsce (dalej „C.” lub Usługodawca”), któremu przysługuje status Organizacji Pożytku Publicznego (dalej „Umowa współpracy”). Zgodnie z Umową współpracy współpraca na podstawie tej umowy związana jest z działalnością gospodarczą Usługodawcy.

Usługodawca na podstawie Umowy współpracy zobowiązał się do następujących działań, w szczególności:

a.Nadanie Spółce komandytowej w ramach Programu Partnerstwa tytułu Partner C.;

b.Komunikacja w ramach ekspozycji Spółki komandytowej jako Partnera C.:

i.umieszczanie logo Spółki komandytowej z adnotacją Partner C. na publikacjach przygotowywanych w ramach programu Partnerstwa;

ii.prezentacja profilu Spółki komandytowej i dobrych praktyk na portalu (…);

iii.publikowanie informacji prasowych dotyczących tematu CSR i zrównoważonego rozwoju na portalu(…) w sekcji Wiadomości do Partnera, zamieszczanie tych informacji w newsletterze do Partnerów C. i w miarę możliwości newsletterze D.;

iv.możliwość ekspozycji materiałów drukowanych na temat CSR/zrównoważonego rozwoju Partnera podczas wydarzeń organizowanych i wskazanych przez C.;

c.Budowanie relacji z Partnerem:

i.newsletter na adres mailowy wskazany przez Partnera;

ii.dostęp do platformy z dodatkowymi materiałami: relacjami ze spotkań, badaniami, analizami etc.: (…);

iii.możliwość indywidualnego spotkania z przedstawicielką C.;

d.Edukacja i podnoszenie wiedzy pracowników:

i.dostęp do szkoleń, werbinariów, spotkań tematycznych;

ii.zagwarantowany dostęp do egzemplarzy drukowanych C. wydawanych w ciągu roku;

iii.w ramach współpracy międzynarodowej: dostęp do know-how, materiałów, webinariów E. i F., G., H.;

iv.w ramach współpracy z administracją publiczną: reprezentacja C. w Zespole Ds. Zrównoważonego Rozwoju i Społecznej Odpowiedzialności Przedsiębiorstw przy Ministerstwie (...) - informacje o pracach Zespołu i grup roboczych;

e.dzielenie się wiedzą i dobrymi praktykami.

Program Partnerstwa został zdefiniowany w Umowie współpracy jako program edukacyjny, organizowany przez C., mający na celu aktywizację przedsiębiorców do działań w zakresie odpowiedzialnego biznesu (ang. Corporate Social Responsibility CSR).

Partner oznacza przedsiębiorstwo biorące udział w programie współpracy, czyli w tym przypadku Spółkę komandytową.

Zgodnie z Umową współpracy Partner zobowiązał się do przestrzegania i szerzenia idei odpowiedzialnego biznesu, rozumianego jako odpowiedzialność przedsiębiorstw za ich wpływ na społeczeństwo i środowisko (zgodnie z definicją Komisji Europejskiej, zawartą w komunikacie „Odnowiona strategia UE na lata 2011-2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw” – KOM (2011) 681).

Program Partnerstwa to kompleksowy program współpracy C. z przedsiębiorstwami, które poprzez swoje zaangażowanie i działania przyczyniają się do szerzenia idei odpowiedzialnego biznesu w Polsce. Przedsiębiorstwa przyłączając się do programu stają się częścią społeczności, ruchu promującego odpowiedzialne prowadzenie biznesu. Przyjmując przedsiębiorcę do grona Partnerów, C. opiera się na pozytywnych przykładach praktyk biznesowych, bierze pod uwagę chęć i gotowość przedsiębiorcy do wprowadzania zasad odpowiedzialnego biznesu w jej codziennym działaniu oraz do rozwoju tego tematu w Polsce.

Zawracie Umowy współpracy nie jest jedynie jednorazowym przejawem działalności Spółki komandytowej w zakresie społecznej odpowiedzialności biznesu. Jest przejawem czynnego zaangażowania w przyczynianie się do zrównoważonego rozwoju, kształtowanie kultury organizacyjnej opartej na zaufaniu, odpowiedzialności i przejrzystości.

Opisane wyżej wydatki poniesione na podstawie Umowy współpracy związane są wyłącznie z przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Umowa została zawarta na okres od (...). do (...).

W Umowie współpracy określono wynagrodzenie dla Usługodawcy. Usługa ta została udokumentowana fakturą wystawioną przez Usługodawcę wskazującą Spółkę komandytową jako nabywcę świadczenia.

Spółka komandytowa oraz Usługodawca nie są podmiotami powiązanymi. Wnioskodawca również nie jest podmiotem powiązanym z Usługodawcą tj. nie zachodzą powiązania, o których mowa w przepisach art. 11 ustawy CIT.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego – pismem z 16 kwietnia 2019 r.

W ramach realizacji polityki społecznej odpowiedzialności biznesu Spółka komandytowa zawarła umowę dnia 12.11.2018 r. ze Stowarzyszeniem „C.” wpisanym do Rejestru Stowarzyszeń (dalej „C.” lub Usługodawca”), któremu przysługuje status Organizacji

Pożytku Publicznego (dalej „Umowa współpracy”). Umowa została zatytułowana: „Umowa współpracy”.

Na fakturze posłużono się nazwą „Program Partnerstwa zgodnie z umową współpracy z dnia 12.11.2018 r.”.

Program Partnerstwa jak wynika z definicji zawartej we wskazanej wyżej umowie to program edukacyjny, organizowany przez C., mający na celu aktywizację przedsiębiorców do działań w zakresie odpowiedzialnego biznesu (ang. Corporate Social Responsibility – CSR).

Jak wskazano we wniosku zawarcie Umowy współpracy nie jest jedynie jednorazowym przejawem działalności Spółki komandytowej w zakresie społecznej odpowiedzialności biznesu. Jest przejawem czynnego zaangażowania w przyczynianie się do zrównoważonego rozwoju, kształtowanie kultury organizacyjnej opartej na zaufaniu, odpowiedzialności i przejrzystości.

Spółka komandytowa działając aktywnie w obszarze społecznej odpowiedzialności biznesu zawarła wskazaną wyżej umowę w szczególności w celu pozyskania wiedzy i zdobycia większego doświadczenia w tym zakresie oraz nawiązania relacji biznesowych z podmiotami, którym kierują się podobnymi wartościami jak Spółka komandytowa.

C. jest jedną z najstarszych w Polsce instytucji zajmujących się krzewieniem idei CSR wśród firm i ogólnie społeczeństwa. To także jedno z najbardziej opiniotwórczych stowarzyszeń w kwestiach CSR, które współpracuje z wieloma instytucjami rządowymi.

Członkami C. jest wiele przedsiębiorstw z którymi Spółka współpracuje biznesowo. Jako firma rodzinna Spółka komandytowa jest pionierem współpracy z C. na gruncie stałego partnerstwa. Przynależność do C. ugruntowuje też działania Spółki w obszarze CSR i zaangażowania społecznego jako profesjonalne i oparte na najnowszych badaniach i trendach.

Dzięki spotkaniom w ramach konferencji, szkoleń, spotkań I. (w której udział biorą menadżerowie wyższego szczebla) Spółka komandytowa może nawiązywać nowe relacje biznesowe i partnerskie. Dzięki nim można informować o działaniach Spółki komandytowej oraz dowiadywać się o działaniach innych.

Dzięki partnerstwu Spółka komandytowa ma również możliwość działaniach informować w wewnętrznym newsletterze skierowanym do wszystkich członków C. Działania Spółki komandytowej z obszarze CSR opisane są również w J. (wydania 2017, 2018 i 2019). Pracownicy Spółki komandytowej korzystali ze szkoleń dotyczących poznania CSR i jego działań (webinaria).

Dodatkowo w roku 2018 Spółka komandytowa udział w Targach CSR organizowanych przez C. w K. – największego tego typu wydarzeniu w kraju, gdzie mogła zaprezentować swoją politykę CSR oraz działania społeczne. Skutkiem tego było nawiązanie współpracy z L., M. oraz N.

W ramach Partnerstwa Spółka komandytowa może korzystać z pomocy specjalistów z zakresu CSR. Z takiej pomocy korzystała również przy konsultacjach w zakresie polityki CSR Spółki komandytowej.

W ramach C. Spółka komandytowa współtworzy projekt O. mający na celu zwiększenie dostępności do kształcenia praktycznego zawodu. W ramach projektu wsparcia P. w R., Spółka przygotowała dedykowane praktyki zawodowe, które zostały bardzo wysoko ocenione w międzynarodowej ocenie projektu O.

W ramach C. Spółka też udział w spotkaniach networking-owych mających na celu nawiązywanie lepszych relacji partnerskich i tworzeniu wspólnych projektów CSR.

Spółka komandytowa jest Partnerem stałym dlatego bierzemy udział w programie partnerstwa.

Na Program Partnerstwa składają się:

i.spotkania merytoryczne, z ekspertami, tematyczne, webinaria, szkolenia, na które zapraszani są przedstawiciele firm partnerskich - tych spotkań jest minimum 6 rocznie;

ii.wspólne publikacje, analizy dotyczące CSR - firma może się włączyć poprzez przesłanie komentarza eksperckiego, dobrej praktyki, artykułu do publikacji tworzonej przez C.;

iii.zamknięty portal dla Partnerów C. z dodatkowymi materiałami dla pracowników firmy partnerskiej;

iv.cykliczny newsletter z najważniejszymi informacjami, wysyłany tylko do Partnerów C.;

v.1 rocznie szkolenie dla pracowników firmy;

vi.możliwość udziału w zagranicznych projektach, wizytach studyjnych lub konferencjach (głównie dla firm będących jednocześnie sygnatariuszami S.);

vii.prezentacja praktyk firmy i jej dokonań w ramach odpowiedzialności społecznej;

viii.ekspozycja firmy jako Partnera C.;

ix.networking i integracja Partnerów.

W ocenie Wnioskodawcy wszystkie czynności wskazane w punktach a-e, składające się na nabytą usługę, stanowią elementy usługi kompleksowej. Nie jest zatem zasadne, ani możliwe wydzielenie wydatków dotyczących poszczególnych elementów usługi. Wnioskodawca zamierza zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów całość wydatków poniesionych na nabycie tej usługi (w wartości netto), proporcjonalnie do udziału w zyskach.

C. wspiera przedsiębiorców w stawaniu się bardziej odpowiedzialnymi, buduje koalicje przedsiębiorców wokół rozwiązywania problemów społecznych, tworzy społeczność przedsiębiorców zaangażowanych społecznie, tworzy przestrzeń do wymiany doświadczeń pomiędzy menedżerami, administracją publiczną, przedstawicielami/-kami środowisk akademickich i organizacjami społecznymi. C. aktywnie poszukuje rozwiązań z zakresu społecznej odpowiedzialności dla przedsiębiorców działających w Polsce, adekwatnych do ich potrzeb i możliwości.

Program współpracy jest kompleksowym programem współpracy C. z przedsiębiorcami – liderami odpowiedzialnego biznesu, które poprzez swoje zaangażowanie i działania przyczyniają się do szerzenia idei odpowiedzialnego biznesu w Polsce. Przedsiębiorcy przyłączając się do programu stają się częścią społeczności, ruchu promującego odpowiedzialne prowadzenie biznesu. Przyjmując przedsiębiorcę do grona Partnerów, C. opiera się na pozytywnych przykładach praktyk biznesowych, bierze pod uwagę chęć i gotowość firmy do wprowadzania zasad odpowiedzialnego biznesu w jej codziennym działaniu oraz do rozwoju tego tematu w Polsce. Na Program Partnerstwa składają się dwa poziomy współpracy w zależności od zaawansowania przedsiębiorcy w projektach związanych z odpowiedzialnym biznesem oraz od stopnia zaangażowania we współpracę z C. Partnerami Strategicznymi mogą zostać przedsiębiorcy, którzy mogą pochwalić się określonym dorobkiem w zakresie odpowiedzialności społecznej biznesu i chcą dzielić się swoimi doświadczeniami z innymi, a wraz z przystąpieniem do grona Partnerów Strategicznych C., zobowiązują się długofalowo wspierać rozwój tej idei w Polsce. Partnerzy Wspierający z kolei to firmy i instytucje, które dzieląc się z C. swoją wiedzą i narzędziami, wspierają je w profesjonalnym i sprawnym zarządzaniu stowarzyszeniem. Spółka jest Partnerem Strategicznym C.

Głównym celem udziału w Programie Partnerstwa jest zdobycie większej wiedzy i doświadczenia, która pozwoli na bardziej aktywne działanie w obszarze społecznej odpowiedzialności biznesu. Co z kolei przełoży się na dobry wizerunek Spółki komandytowej.

Głównym celem udziału w Programie Partnerstwa jest zdobycie wiedzy i doświadczenia, która pozwoli na bardziej aktywne działanie w obszarze społecznej odpowiedzialności biznesu.

Działania podjęte w ramach C. zostały już opisane powyżej.

Wynagrodzenie za opisaną usługę zostało udokumentowane jedną fakturą. Cena netto na fakturze odpowiada wartości wynagrodzenia netto wskazanego w umowie. Wynagrodzenie nie zostało podzielone na części. Zgodnie ze wskazaną umową wynagrodzenie powinno zostać uregulowane w całości.

Głównym celem udziału w Programie Partnerstwa jest zdobycie większej wiedzy i doświadczenia, która pozwoli na bardziej aktywne działanie w obszarze społecznej odpowiedzialności biznesu. Co z kolei przełoży się na dobry wizerunek Spółki. Spółka przystępując do Programu Partnerstwa jako Partner Strategiczny znalazła się w gronie przedsiębiorców cieszących się dobrą renomą i posiadających bogaty dorobek w zakresie odpowiedzialności społecznej biznesu.

Opisana Umowa współpracy nie stanowi umowy darowizny. Świadczenia wykonywane przez C. na podstawie zawartej Umowy współpracy uniemożliwiają kwalifikację ww. czynności jako umowy darowizny. Świadczenia, do których zobowiązuje się C. stanowią de facto ekwiwalent za przekazywane przez Spółkę komandytową środki pieniężne.

Należy zauważyć, że umowa sponsoringu jest umową nienazwaną (nie jest uregulowana w kodeksie cywilnym ani innym akcie prawnym). Charakter umów sponsoringowych określił Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Tarnowie, który w interpretacji z 11 stycznia 2006 r. (sygn. PP.005/68/2005) wskazał, że „akcje sponsoringowe mają na celu kształtowanie pozytywnego wizerunku firmy wśród potencjalnych klientów. Promowanie nazwy podmiotu sponsorującego wpływa na rozpoznawanie marki produktu, co za tym idzie, na zwiększenie popularności i w konsekwencji może realnie przyczynić się do zwiększania obrotów firmy. Jest on formą wspierania działalności reklamowej poprzez utrwalenie znaku towarowego lub nazwy firmy w świadomości potencjalnych klientów. Umowa sponsoringu z założenia jest umową dwustronnie zobowiązującą, istota wzajemności zobowiązań umawiających się stron oznacza zobowiązanie sponsora do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, który z kolei zobowiązany jest do promowania nazwy sponsora i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy elementem zawartej Umowy współpracy jest również sponsoring rozumiany jako forma pozytywnego kształtowania wizerunku Spółki komandytowej. Przejawia się to m. in. w tym, że logo „T.” zostało umieszczone na stronie internetowej C. wśród Partnerów Strategicznych.

Należy jednak podkreślić, że jest to umowa kompleksowa, której głównym celem z punktu widzenia Spółki komandytowej jest możliwość aktywnego zdobywania wiedzy i doświadczenia w zakresie rozwoju społecznej odpowiedzialności biznesu w Polsce, co przełoży się na kształtowanie pozytywnego wizerunku Spółki komandytowej.

Pytanie

Czy opisane we wniosku wydatki (przypadające na Wnioskodawcę proporcjonalnie zgodnie z posiadanym udziałem w Spółce komandytowej) stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodem i czy w związku z tym prawidłowy jest sposób ich rozliczenia na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych zaprezentowanych przez Wnioskodawcę?

Państwa stanowisko w sprawie:

Zdaniem Wnioskodawcy, jako komplementariusz Spółki komandytowej ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodu przypadającą na niego, zgodnie z posiadanym udziałem w Spółce komandytowej część wydatków poniesionych w związku z nabyciem opisanej usługi.

Wydatek ten należy zakwalifikować jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy CIT, jeżeli tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy i podatnik nie jest w stanie określić, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, to koszty te rozlicza się proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zatem dla celów podatkowych koszt ten powinien zostać rozliczony w czasie tj. proporcjonalnie do okresu, którego dotyczy (od (...) do (...)).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

‒został poniesiony przez podatnika,

‒jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

‒pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

‒poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

‒został właściwie udokumentowany,

‒nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy CIT zawiera listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT, który wyłącza z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Spółka komandytowa nie podejmuje bowiem aktywności dotyczących społecznej odpowiedzialności biznesu jedynie w celu wytworzenia swojego pozytywnego wizerunku.

Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175, dalej ustawa nowelizująca) z dniem 1 stycznia 2018 r. wprowadziła do ustawy CIT nowy przepis art. 15e, którego istota polega na ograniczeniu wysokości kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatnika na nabycie określonych usług niematerialnych i praw.

Stosownie do art. 15e ust. 1 ustawy CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

‒usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

‒wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

‒przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

– poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca nie jest powiązany z Usługodawcą, w związku z czym przepis ten nie znajdzie zastosowania.

Dodatkowo należy mieć na względzie, opisany wydatek udokumentowany wystawioną przez Usługodawcę fakturą, ma charakter definitywny (bezzwrotny) oraz posiada związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, bowiem w sposób pośredni wpływają na uzyskanie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Wnioskodawca pragnie przywołać interpretacje indywidualne prawa podatkowego na poparcie swojego stanowiska z zakresie związku przedmiotowych wydatków poniesionych na podstawie Umowy współpracy w zakresie odpowiedzialnego biznesu.

W interpretacji indywidualnej z 29 marca 2018 r. wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (znak: 0111 KDIB2-1.4010.47.2018.1.BJ) organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy i potwierdził, że realizowana i planowana polityka społecznej odpowiedzialności biznesu wpływa na poprawę dialogu ze społecznością lokalną, co przekłada się na poprawę wizerunku firmy i wzrost konkurencyjności na rynku globalnym, a pośrednio wpływa na wielkość uzyskiwanych przez nią przychodów. W efekcie, wydatki związane z realizacją tej polityki spełniają warunek poniesienia wydatków w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Jak słusznie zostało stwierdzone w interpretacji indywidualnej dyrektora KIS z 16 marca 2017 r. (nr 1462-IPPB5.4510.1101.2016.1.BC): „Społeczną odpowiedzialność biznesu określa się jako koncepcję, dzięki której przedsiębiorstwa na etapie budowania strategii dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne i ochronę środowiska, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy. (...) odpowiedzialność biznesu to efektywna strategia zarządzania, która poprzez prowadzenie dialogu społecznego na poziomie lokalnym przyczynia się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstw na poziomie globalnym i jednocześnie kształtowania warunków dla zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego. Odpowiedzialny biznes to podejście strategiczne, długofalowe, oparte na zasadach dialogu społecznego i poszukiwaniu rozwiązań korzystnych tak dla przedsiębiorstwa, jak i jego całego otoczenia, pracowników, wszystkich interesariuszy i społeczności, w której działa firma. Odpowiedzialność firmy oznacza zwiększone inwestycje w zasoby ludzkie, ochronę środowiska i relacje z otoczeniem firmy, czyli interesariuszami. Zdaniem Komisji Europejskiej, strategia społecznej odpowiedzialności biznesu prowadzi do trwałego sukcesu przedsiębiorstwa dzięki prowadzeniu dialogu z otoczeniem, uwzględnianiu ochrony środowiska i budowę kapitału społecznego. Dlatego też CSR może przyczynić się do realizacji celów zdefiniowanych w Strategii Lizbońskiej, które są obligujące także dla nowych członków UE, w tym Polski”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 9 lutego 2012 r. (sygn. akt I SA/Po 877/11) wydanym w sprawie możliwości uznania za koszty podatkowe wydatków ponoszonych przez przedsiębiorcę z branży kosmetycznej na realizację projektu społecznego, polegającego na urządzeniu (za pieniądze wnioskodawcy) w całym kraju – na terenach będących własnością spółdzielni mieszkaniowych lub gmin – placów zabaw dla dzieci, stwierdził, że: „(...) całość wydatków związanych z planowanym projektem, tj. zarówno wydatki na budowę placów zabaw, jak i wydatki poniesione w celu informowania o prowadzonym projekcie przez środki masowego przekazu będą stanowiły koszty uzyskania jego przychodów. (...) Zdaniem składu sądzącego opisaną we wniosku kampanię należy pojmować całościowo a nie z rozbiciem na konkretne czynności. (...) Zdaniem składu sądzącego nie budzi wątpliwości, iż w wyniku akcji konsument będzie zachęcany do wyboru i zakupu produktów wnioskodawcy, a zatem wskazane działania mogą się realnie przyczynić do zwiększenia przychodów Wnioskodawcy. Wydatki z tym związane mają zatem związek z prowadzoną działalnością Wnioskodawcy, są gospodarczo i racjonalnie uzasadnione, a ich poniesienie ma na celu zwiększenie jego przychodów ze sprzedażą produktów. Uzasadnione jest zatem stanowisko, że wydatki te Wnioskodawca będzie ponosił w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tym samym, ze zostaną spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop”. Stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu poparł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 kwietnia 2014 r. (sygn. II FSK 1205/12), oddalając skargę kasacyjną złożoną przez Ministra Finansów.

Warto podkreślić znaczenie dyrektywy Unii Europejskiej w sprawie ujawniania informacji niefinansowych i informacji dotyczących różnorodności przez niektóre duże spółki oraz grupy, w której nakłada się obowiązek raportowania danych pozafinansowych. Świadczy ona o tym, że działalność w obszarze CSR jest obecnie już nie tylko wizytówką świadomego biznesu. Zmiany wprowadzone 26 stycznia 2017 r. do ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości implementowały regulacje dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/95/UE z 22 października 2014 r. zmieniającej dyrektywę 2013/34/UE w odniesieniu do ujawniania informacji niefinansowych i informacji dotyczących różnorodności przez niektóre duże jednostki oraz grupy (Dz. Urz. UE z 2014 r. L 330, s. 1, ze zm.). Na podstawie tych przepisów podmioty te są zobligowane do szerszej sprawozdawczości, w szczególności mają obowiązek zamieszczania w sprawozdaniu z działalności dodatkowego oświadczenia, elementem którego będzie opis polityk stosowanych przez jednostkę w odniesieniu do zagadnień społecznych, pracowniczych, środowiska naturalnego, poszanowania praw człowieka oraz przeciwdziałania korupcji, a także opis rezultatów stosowania tych polityk.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, że Spółka komandytowa, poprzez uczestnictwo w Programie, osiąga korzyści, w szczególności, prowadzi promocję własnej marki, pozyskuje zaufanie kontrahentów, w tym klientów, a także podnosi poziom wewnętrznej kultury organizacyjnej. Wydatki te związane są z całokształtem aktywności gospodarczej Spółki komandytowej i w sposób pośredni wpływają na generowane przychody. Wydatek ten należy zatem zakwalifikować jako koszty inny niż bezpośrednio związany z przychodami. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy PIT, jeżeli tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy i podatnik nie jest w stanie określić, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, to koszty te rozlicza się proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zatem dla celów podatkowych koszt ten powinien zostać rozliczony w czasie tj. proporcjonalnie do okresu, którego dotyczy (od (...) do (...)).

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że przywołane interpretacje i orzeczenia, będące przykładem kształtującej się linii interpretacyjnej oraz orzeczniczej, zostały wydane w oparciu o konkretne stany faktyczne i jako takie nie tworzą prawa, należy jednak zaznaczyć, iż w obliczu podobieństwa zagadnień, których dotyczyły powołane interpretacje z tymi, które są objęte niniejszym wnioskiem, należy mieć je na uwadze dokonując wykładni przepisów i udzielając odpowiedzi na pytanie sformułowane w niniejszym wniosku.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 6 maja 2019 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-3.4010.36.2019.3.SP, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 9 maja 2019 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 30 maja 2019 r. (wpływ 12 czerwca 2019 r.) wnieśli Państwo skargę na powyższą interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację wyrokiem z 15 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/Po 579/19.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 13 października 2022 r. sygn. akt II FSK 363/20 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok z 15 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/Po 579/19, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 13 października 2022 r. Prawomocny wyrok WSA w Poznaniu wraz z aktami sprawy wpłynął do organu 30 stycznia 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

‒uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;

‒ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Ocena stanowiska

Ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie możliwości zaliczenia oraz sposobu rozliczenia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na podstawie umowy o współpracy w zakresie działań w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu– jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „updop” lub „ustawa o CIT”).

W myśl art. 15 ust. 1 updop:

W świetle powyższego przepisu, ocena prawna konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 updop. Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem, bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

‒został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

‒jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

‒pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

‒poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

‒został właściwie udokumentowany,

‒nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 updop

Stosownie do art. 15 ust. 4b updop

W myśl art. 15 ust. 4c ustawy o CIT

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4d updop

Dodatkowo art. 15 ust. 4e ustawy o CIT

Jednocześnie, wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop:

Za wydatki na reprezentację należy bez wątpienia uznać te koszty, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności, etc.), a zatem, wykreowanie pozytywnych relacji z obecnymi czy też potencjalnymi kontrahentami (klientami). Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu.

Słowo „reprezentacja”, w rozumieniu omawianego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu, jego reputacji. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Zauważyć należy, że nie istnieje uniwersalna definicja zjawiska społecznej odpowiedzialności biznesu, dlatego można odwołać się do działań wskazanych w Komunikacie Komisji Europejskiej z dnia 25 października 2011 r. skierowanej do Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów - „Odnowiona strategia UE na lata 2011-2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw”.

We wskazanym dokumencie zostało wprost stwierdzone, że: „Strategiczne podejście do CSR ma coraz większe znaczenie dla konkurencyjności przedsiębiorstw. Może przynieść korzyści w zakresie zarządzania ryzykiem, oszczędności kosztów, dostępu do kapitału, relacji z klientami, zarządzania zasobami ludzkimi i potencjału innowacyjnego. Ponieważ CSR wymaga zaangażowania zainteresowanych stron wewnątrz przedsiębiorstwa i poza nim, umożliwia to przedsiębiorstwom lepsze prognozowanie i wykorzystanie szybko zmieniających się oczekiwań ze strony społeczeństwa i warunków prowadzenia działalności, CSR może zatem stymulować rozwój nowych rynków i sprzyja tworzeniu nowych możliwości wzrostu gospodarczego. Zajmując się kwestiami odpowiedzialności społecznej, przedsiębiorstwa mogą budować długoterminowe zaufanie pracowników, konsumentów i obywateli, tworząc podstawę pod zrównoważone modele biznesowe. Większe zaufanie z kolei przyczynia się do tworzenia otoczenia, w którym przedsiębiorstwa mogą podejmować inicjatywy innowacyjne i rozwijać się”.

Aktualną definicją społecznej odpowiedzialności biznesu (ang. Corporate Social Responsibility CSR) jest definicja zawarta w normie PN-ISO 26 000 odpowiedzialność organizacji za wpływ jej decyzji i działań (produkty, serwis, procesy) na społeczeństwo i środowisko, poprzez przejrzyste i etyczne zachowanie, które:

‒przyczynia się do zrównoważonego rozwoju, zdrowia i dobrobytu społeczeństwa;

‒bierze pod uwagę oczekiwania interesariuszy;

‒jest zgodne z obowiązującym prawem i spójne z międzynarodowymi normami zachowania;

‒jest spójne z organizacją i praktykowane w jej relacjach.

Społeczna odpowiedzialność biznesu to strategia zarządzania, zgodnie z którą przedsiębiorstwa w swoich działaniach dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne, aspekty środowiskowe, czy relacje z różnymi grupami interesariuszy, w szczególności z pracownikami. Bycie społecznie odpowiedzialnym oznacza inwestowanie w zasoby ludzkie, w ochronę środowiska, relacje z otoczeniem firmy i informowanie o tych działaniach, co przyczynia się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstwa i kształtowania warunków dla zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego.

Należy zwrócić uwagę na aspekt świadomości działań podatnika oraz przyjętą przez niego strategię ich realizacji. CSR ma na celu budowanie pozytywnego obioru danego podmiotu w społeczeństwie. Zaufanie konsumentów, obywateli ma w przyszłości przełożyć się na osiągnięcie celów finansowych, a więc powiększenie przychodów. Realizacja celów CSR nie następuje zatem przez sam wydatek ale przez zbudowanie wizerunku podmiotu, który przełoży się na skutki finansowe. Świadome inwestowanie w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu wymaga informowania o tych działaniach. Takie działania powinny wynikać z wcześniejszej strategii i planu działania, na które podatnik może powołać się w przypadku wątpliwości kategoryzacji wydatku na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Zatem, uznać należy, że czynniki te przemawiają za tym, że ponoszone wydatki na realizację tego procesu powiększają podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy uznać, że wskazane we wniosku działania Spółki komandytowej, w której są Państwo komplementariuszem w zakresie CSR wpisują się w definicję społecznej odpowiedzialności biznesu i mogą przyczynić się do budowania długoterminowego zaufania pracowników, społeczności lokalnej i posiadanych lub potencjalnych kontrahentów. Większe zaufanie z kolei jest fundamentem tworzenia otoczenia, w którym podejmują Państwo i mogą podejmować inicjatywy innowacyjne i rozwijać się.

Wprowadzanie zasad CSR to jeden z atutów, dzięki którym firmy zdobywają przewagę konkurencyjną. Przejrzysta polityka CSR może być jednym ze sposobów budowania swojej pozycji na rynku polskim i rynkach światowych, gdzie oczekiwania dotyczące spełniania standardów odpowiedzialnego biznesu są oczywiste.

Zatem, działania Spółki komandytowej, w której są Państwo komplementariuszem w obszarze CSR spełniają wymogi art. 15 ust. 1 updop i mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Ponadto, nie znajdą się one również w negatywnym katalogu art. 16 ustawy. Poniesione koszty nie przekładają się wprost na osiągnięcie konkretnych przychodów, zatem stanowią one koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie).

Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie. O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

Mając na uwadze orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się do pojęcia kosztu zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, a więc pojęcia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r. sygn. akt U 2/90).

Zatem dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.

Koszty opisane we wniosku, które na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznawane są za koszty pośrednie powinny być potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli jednak koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d, ust. 4e ustawy o CIT w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie podatkowej, jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz.U. z 2023 poz. 120 ze zm.). Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu uzyskania przychodu, jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.

W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pośrednie koszty uzyskania przychodów podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ponadto, należy zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem.

W świetle powyższego należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych (tj. ujęcie danego wydatku „jako koszt” w księgach rachunkowych – ujęcie wydatku na koncie kosztowym) nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego ponoszone przez Państwa, koszty (proporcjonalnie – zgodnie z posiadanym udziałem) opisane we wniosku, które Państwo traktujecie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako koszy pośrednie – powinny być potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli jednak koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Podsumowując, stanowisko, zgodnie z którym mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodem, przypadającą na Spółkę część wydatków poniesionych w związku z nabyciem opisanej we wniosku usługi – jest prawidłowe. Zaprezentowane stanowisko w zakresie sposobu rozliczenia w czasie poniesionych kosztów, tzn. wskazanie, że koszty pośrednie dotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy zostaną rozliczone proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą – także jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia

‒zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwo sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujcie się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA), albo

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).