Interpretacja indywidualna z dnia 28 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-1.4012.436.2023.1.AKA

Opodatkowanie transakcji dokonywanych przy użyciu kart paliwowych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 2 sierpnia 2023 r., który dotyczy opodatkowania transakcji dokonywanych przy użyciu kart paliwowych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. GmbH (dalej jako: Wnioskodawca) jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą w (…). Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce. Wnioskodawca nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca dysponuje w Polsce koncesją na obrót paliwami ciekłymi.

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy, prowadzona zarówno w Polsce jak i w Europie, polega na umożliwianiu odbiorcom końcowym (dalej jako: Klienci) zaopatrywanie się w paliwo oraz materiały eksploatacyjne do paliw (np. (…)) na stacjach paliw należących do Wnioskodawcy lub stacjach partnerskich za pomocą tzw. kart paliwowych. Stacje partnerskie to stacje benzynowe w Polsce, które nie stanowią własności Wnioskodawcy, na których Klient może dokonać transakcji po identyfikacji za pomocą karty paliwowej Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zawiera z Klientem umowę dotyczącą zakupu paliwa za pomocą kart paliwowych.

Karty paliwowe mogą przyjąć formę fizycznej karty flotowej emitowanej przez Wnioskodawcę lub formę elektroniczną jako zapis danych na cyfrowej karcie kierowcy używanej do tachografów cyfrowych. W obu przypadkach schemat zakupu paliwa i rozliczenia z klientem pozostaje taki sam.

Karta paliwowa jest przypisana do konkretnego klienta (a także do poszczególnych operatorów kart np. poszczególnych kierowców z przedsiębiorstwa klienta). Klient identyfikuje swoją kartę na Stacji partnerskiej, a Wnioskodawca zdalnie zezwala na przeprowadzenie transakcji. Dane o transakcji na konkretnej Stacji partnerskiej przez danego Klienta (miejsce nabycia, data, ilość i rodzaj towarów) są przesyłane automatycznie drogą elektroniczną do serwera Wnioskodawcy obsługującego karty paliwowe. W ten sposób identyfikowana jest konkretna sprzedaż.

Na karcie nie ma możliwości gromadzenia i dysponowania środkami pieniężnymi. Karta wyłącznie umożliwia przeprowadzenie transakcji oraz pozwala na jej rejestrację.

Wnioskodawca emituje karty paliwowe we własnym imieniu, na własny rachunek, umieszczając na nich własny logotyp. Karty paliwowe udostępniane przez Wnioskodawcę są jego wyłączną własnością.

Wnioskodawca rozlicza się z Klientem za nabyte paliwo oraz inne materiały eksploatacyjne na podstawie faktur VAT wystawianych w ustalonym umownie okresie rozliczeniowym. Faktura VAT dokumentuje zbiorczo zarejestrowane transakcje dokonane w okresie rozliczeniowym przy użyciu karty/kart udostępnionych Klientowi. Faktury VAT obejmują faktyczną wartość sprzedanych towarów, a nie np. ich szacowaną ilość. Faktury VAT wystawiane są przez Wnioskodawcę (sprzedawca) na Klienta (nabywca).

Warunki transakcji dokonywanych za pomocą kart paliwowych zostały ustalone w Ogólnych Warunkach Umów wydanych przez Wnioskodawcę oraz na podstawie indywidualnych umów zawieranych przez Wnioskodawcę z Klientem. Są to następujące warunki:

• zawieranie transakcji za pomocą kart paliwowych będzie możliwe tylko w okresie trwania umowy pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem;
• Wnioskodawca zastrzega sobie własność towaru do momentu całkowitego uregulowania wszystkich należności przez Klienta wynikających z zawartej umowy;
• Wnioskodawca określa możliwy zasięg stosowania kart paliwowych poprzez wskazanie sieci stacji paliw własnych, Stacji partnerskich oraz innych stacji w UE - Klient może dokonywać transakcji za pomocą kart paliwowych Wnioskodawcy wyłącznie na tych stacjach. Wykaz ww. stacji publikowany jest w Internecie i może ulegać zmianie. Jednocześnie, z uwagi na międzynarodowy charakter działalności, jeżeli Klient będzie chciał wykonać tankowanie w danym kraju (np. w Polsce), musi to uprzednio zgłosić Wnioskodawcy, aby ten mógł aktywować w systemie możliwość zakupu paliwa w danym kraju. Tankowanie bez uprzedniej aktywacji tankowań w danym kraju nie jest więc możliwe;
• Wnioskodawca może, w przypadkach określonych w umowie (np. brak zapłaty wymagalnych wierzytelności za poprzednie okresy) zablokować karty paliwowe, co uniemożliwi dokonywanie transakcji za ich pomocą przez Klienta;
• Wnioskodawca odpowiada za jakość oferowanego paliwa oraz innych materiałów eksploatacyjnych wobec Klienta;
• w przypadku wad dostarczonego towaru, klient kieruje reklamację wraz z ewentualnymi roszczeniami odszkodowawczymi do Wnioskodawcy. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za wady towaru oraz ponosi koszty reklamacji.

Przedmiotem nabyć na stacjach za pomocą kart paliwowych mogą być tylko poszczególne towary, które oferuje Wnioskodawca, w szczególności paliwo oraz pozostałe materiały eksploatacyjne (np. (…)) do pojazdów. Klient nie może wybierać dowolnie spośród asortymentu dostępnego na Stacji partnerskiej.

Wnioskodawca ponosi ryzyko niedokonania płatności przez Klienta za towary nabyte za pomocą kart paliwowych.

Wnioskodawca przyznaje zbiorczo Klientowi lub na każdą kartę paliwową posiadaną przez klienta określony limit, (maksymalna wartość określona kwotowo lub maksymalna ilość nabywanego paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych) w ramach którego Klient będzie uprawniony do nabywania paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych na stacjach paliw.

Klient nabywa paliwo oraz materiały eksploatacyjne według cen ustalonych z Wnioskodawcą, niezależnie od cenników obowiązujących na Stacjach Partnerskich, na których dokonano transakcji.

Klient zawierając umowę dotyczącą zakupu paliwa za pomocą kart paliwowych akceptuje ceny zakupu towarów określane przez Wnioskodawcę. Ustalenia z klientami nie wykluczają także udzielania przez Wnioskodawcę dodatkowych rabatów lub indywidualnych cen.

Wnioskodawca pobiera także dodatkowe, określone kwotowo opłaty związane z realizacją transakcji za pomocą kart paliwowych (np. jednorazowa opłata za wydanie nowej karty paliwowej). Wysokość oraz zasady pobierania opłat dodatkowych uzgadniane są umownie z klientem.

Wnioskodawca określa w umowie okresy rozliczeniowe oraz terminy płatności faktur VAT.

Wnioskodawca może w każdej chwili wypowiedzieć umowę zawartą z Klientem. Po skutecznym wypowiedzeniu umowy, Klient nie będzie miał możliwości realizacji transakcji za pomocą karty paliwowej Wnioskodawcy.

W celu umożliwienia Klientowi zakupu paliwa, Wnioskodawca w pierwszej kolejności zawiera umowy ze swoimi partnerami biznesowymi (dalej jako: Dostawcy) w zakresie dostawy paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych, przez co towar jest sprzedawany przez Dostawców na rzecz Wnioskodawcy.

Dostawcą jest podmiot, który na podstawie odrębnych umów zawartych ze Stacjami partnerskimi lub innymi podmiotami w łańcuchu sprzedaje towar Wnioskodawcy na Stacji partnerskiej. Jednocześnie towar fizycznie jest wydawany bezpośrednio Klientowi Wnioskodawcy. W kolejnym etapie łańcucha dochodzi zatem do sprzedaży przez Wnioskodawcę paliwa lub innych materiałów eksploatacyjnych na rzecz Klienta.

W zakresie transakcji pomiędzy Dostawcą a Wnioskodawcą:

• Dostawca zobowiązuje się do sprzedaży towaru Wnioskodawcy, przy czym towar wydawany jest na Stacji partnerskiej Klientowi Wnioskodawcy, po dokonaniu identyfikacji kartą paliwową wydaną przez Wnioskodawcę;
• ceny towarów, które zostaną zakupione przez Wnioskodawcę są negocjowane pomiędzy Wnioskodawcą i Dostawcą;
• Dostawca wystawia fakturę VAT dokumentującą dostawę towarów na rzecz Wnioskodawcy;
• Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty faktury VAT wystawionej przez Dostawcę, niezależnie od zapłaty za odsprzedany towar przez Klienta;

Dostawca posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi w Polsce.

Ponieważ w przedmiotowym stanie faktycznym, do wydania towaru dochodzi na terytorium Polski, Dostawca, wystawiając faktury VAT za dostawę paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych nalicza podatek od towarów i usług według stawki aktualnie obowiązującej dla danego towaru.

Wnioskodawca, wystawiając fakturę VAT za sprzedane Klientowi towary, również wykazuje podatek VAT należny.

Końcowo należy wskazać, że Wnioskodawca posiada interpretację indywidualną wydaną 18 września 2015 r., sygn. IPPP1/4512-929/15-2/MPe, odnoszącą się do analogicznego stanu faktycznego, która jednak, w świetle wyjaśnień Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej straciła swoją moc ochronną z dniem 1 stycznia 2021 r. z uwagi na uchylenie art. 7 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Pytanie

1.Czy opisana powyżej transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem, stanowi podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatną dostawę towarów?

2.Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym Wnioskodawcy przysługuje prawo do pomniejszenia podatku VAT należnego o podatek naliczony wynikający z faktur za dostarczone towary wystawione przed Dostawcę na rzecz Wnioskodawcy?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana powyżej transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem stanowi podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług odpłatną dostawę towarów.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm., dalej jako: VATU) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dostawą towarów w myśl art. 7 ust. 1 VATU jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle art. 86 ust. 1 VATU w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 VATU, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 VATU. Zgodnie z art. 86 ust. 2 VATU kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a)nabycia towarów i usług,

b)dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Ustawodawca przyznaje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony w całości pod warunkiem spełnienia przez podatnika zarówno przesłanek pozytywnych z art. 86 ust. 1 VATU oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 VATU.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 VATU, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Model sprzedaży Wnioskodawcy opiera się na tzw. dostawach łańcuchowych, gdzie pierwszy w kolejności podmiot (Stacje partnerskie) wydaje towar podmiotowi ostatniemu w kolejności (Klient), przy czym podmioty pośredniczące (Wnioskodawca) nie wchodzą w fizyczne posiadanie towaru. Dla potrzeb podatku od towarów i usług uznaje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej.

Analizując, czy przedstawiona w stanie faktycznym transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem stanowi dostawę towarów w świetle wyżej wskazanej definicji, należy więc zbadać, czy doszło do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

Kwestię dostawy towarów rozpatrywano niejednokrotnie w orzecznictwie europejskim. W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland BV), w którym Trybunał podkreślił, że pojęcie „dostawy towarów” należy interpretować jako przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel, nawet jeśli nie występuje przeniesienie prawa własności tego majątku w sensie prawnym. Przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie musi wiązać się z cywilnoprawnym przeniesieniem własności, lecz polega na przeniesieniu władztwa ekonomicznego (rozporządzanie, dysponowanie, posiadanie) nad towarami. W punkcie 32 uzasadnienia Trybunał stwierdził, że „z literalnego brzmienia przepisu wynika wprost, że „dostawa towarów” nie odnosi się do przeniesienia własności, przewidzianego wewnętrznymi przepisami państw członkowskich”. Jednocześnie pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, iż obejmuje swoim zakresem każde przeniesienie aktywów materialnych przez jedną stronę w ten sposób, że uprawnia to drugą stronę takiej transakcji do faktycznego rozporządzania tą rzeczą, na takich prawach jakby był właścicielem.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic - Trading GmbH, dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że dla oceny poprawności naliczenia VAT na transakcjach przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych należy głównie zbadać, czy dostawca paliw faktycznie przeniósł uprawnienie do dysponowania towarem jak właściciel, tj. w przedstawionym stanie faktycznym - czy podmiot środkowy, wydający karty paliwowe może dysponować paliwem jak właściciel. Kluczowe znaczenie ma aktywne uczestnictwo podmiotu poprzez posiadanie wpływu na warunki transakcji. W przypadku takiego aktywnego uczestnictwa pośredniczącego podmiotu należy uznać, że podatnik kupuje towar, a następnie odsprzedaje go swojemu klientowi.

Istotne elementy aktywnego uczestnictwa w transakcji dokonywanej za pomocą kart paliwowych zostały podkreślone również przez Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej Interpretacji Ogólnej nr PT9.8101.3.2020 z dnia 15 lutego 2021 r. Stan faktyczny przedstawiony w Interpretacji Ogólnej jest odmienny od stanu faktycznego prezentowanego przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym Interpretacja Ogólna nie znajdzie zastosowania do przedmiotowej sprawy, jednakże wskazane w niej przesłanki odnoszą się do przyjętego i stosowanego przez orzecznictwo kryterium aktywności uczestnictwa.

Fakt przeniesienia uprawnienia do dysponowania towarem jak właściciel przez dostawcę towaru (prowadzącego stację paliw) bezpośrednio na rzecz klienta w ramach transakcji z wykorzystaniem kart paliwowych powinien zostać stwierdzony w przypadku kumulatywnego spełnienia poniższych przesłanek:

1.nabywanie towaru przez odbiorcę (posiadacza karty) bezpośrednio od dostawców;

2.decydowanie wyłącznie przez odbiorcę w szczególności o sposobach nabycia towaru (wybór miejsca nabycia), ilości oraz jakości towaru, momencie zakupu i sposobie wykorzystania towaru;

3.ponoszenie przez odbiorcę (z wyłączeniem podmiotu pośredniczącego) całości kosztów związanych z nabyciem towaru;

4.ograniczenie się podmiotu pośredniczącego do udostępnienia odbiorcy instrumentu finansowego pozwalającego nabyć towar.

Uznanie, że podmiot pośredniczący (tu: Wnioskodawca) dokonuje odrębnej dostawy towarów na rzecz Klienta możliwe jest w przypadku niespełnienia chociażby jednej z powyższych przesłanek. W niniejszej sprawie żadna z tych przesłanek nie została spełniona. W efekcie Wnioskodawca nabywa od Dostawców i przenosi na klientów prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

Za uznaniem transakcji za dostawy towarów przemawiają w szczególności następujące elementy, wskazujące na aktywne uczestnictwo Wnioskodawcy.

1.Brak nabycia towaru bezpośrednio od dostawcy (stacji benzynowej):

Klient nabywa towar od Wnioskodawcy, który uprzednio nabywa ten towar od Dostawcy;

2.W zakresie wpływu na sposób zakupu towarów, ilości towaru, jakości, momencie zakupu oraz sposobie wykorzystywania towaru:

Wnioskodawca określa zakres terytorialny miejsca nabycia towarów (stacje partnerskie i stacje własne, których aktualny wykaz publikowany jest na stronie internetowej Wnioskodawcy), dodatkowo możliwość zakupu w danym kraju (tutaj: na stacjach z wykazu, znajdujących się w Polsce) musi zostać uprzednio aktywowana przez Wnioskodawcę;

Wnioskodawca wskazuje indywidualny limit zakupu (kwotowy lub ilościowy) dla Klienta lub dla konkretnej karty. Po osiągnięciu limitu transakcyjnego, Klient nie będzie miał możliwości przeprowadzenia w danym okresie kolejnych transakcji za pomocą kart paliwowych Wnioskodawcy;

Wnioskodawca decyduje o wyborze asortymentu, który będzie oferowany w ramach transakcji za pomocą kart paliwowych, w szczególności paliwo oraz pozostałe materiały eksploatacyjne do pojazdów. Klient nie może wybierać dowolnie spośród całego asortymentu dostępnego na stacji benzynowej;

Wnioskodawca ma możliwość, po zaistnieniu przesłanek określonych w umowie z Klientem, zablokować dokonania transakcji przy użyciu karty paliwowej;

Wnioskodawca samodzielnie kształtuje cenę oferowanych towarów;

Wnioskodawca odpowiada za jakość nabywanych towarów;

Wnioskodawca ponosi koszt reklamacji oraz ewentualnych roszczeń odszkodowawczych.

3.W zakresie ponoszenia przez Klienta kosztów nabycia towaru:

Wnioskodawca ponosi koszt reklamacji oraz ewentualnych roszczeń odszkodowawczych.

Ryzyko braku zapłaty za towary nabyte za pomocą kart paliwowych leży po stronie Wnioskodawcy. Wnioskodawca ustala warunki i terminy płatności z Klientem. Klient nie ponosi całych kosztów związanych z nabyciem towaru z wyłączeniem Wnioskodawcy. Klient nabywa towar według ceny ustalonej przez Wnioskodawcę. Cena ta różni się od ceny ustalonej na stacji paliw pomiędzy Wnioskodawcą a Dostawcą, przy czym ryzyko biznesowe związane z ceną zakupu i sprzedaży ponosi Wnioskodawca.

4.W zakresie ograniczenia się podmiotu pośredniczącego do udostępnienia odbiorcy instrumentu finansowego pozwalającego nabyć towar:

Wnioskodawca emituje własne karty paliwowe, oraz zapewnia ich obsługę:

Ryzyko finansowe związane z transakcjami sprzedaży paliwa leży po stronie Wnioskodawcy (to Wnioskodawca poniesie ewentualne straty w przypadku ustalenia zbyt niskiej ceny lub wad paliwa).

Powyższe argumenty wskazują, że Wnioskodawca jest stroną transakcji i bierze w niej aktywny udział jako pośrednik - nabywca i sprzedawca towaru. W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, że transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem powinny być traktowane jako odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawek właściwych dla nabywanych towarów.

Analogiczne stanowisko prezentują wydane interpretacje indywidualne, wydane w zbliżonym stanie faktycznym:

• interpretacja Dyrektora Krajowej informacji Skarbowej z 14 kwietnia 2023 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.57.2023.1.RD;
• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 kwietnia 2023 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.56.2023.1.RD;
• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 marca 2022 r. sygn. 0114-KDIP4-2.4012.52.2022;
• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 września 2022 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.358.2022.2.RM;
• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 sierpnia 2021 r. sygn. 0114-KDIP4-2.4012.400.2021.1.SKJ;
• interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 grudnia 2020 r., znak 0114-KDIP1-2.4012.430.2020.2.JŻ.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska do pytania nr 1, Wnioskodawca skutecznie nabył od Dostawcy prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Dostawy, realizowane przez Dostawcę na rzecz Wnioskodawcy poprzedzają ostateczne nabycie towarów przez Klienta.

Nabywane przez Wnioskodawcę towary są więc przeznaczone do dalszej odsprzedaży w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dalsza odsprzedaż, zgodnie z przedstawionym stanowiskiem do pytania nr 1, stanowi odpłatną dostawę towarów, tj. czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższą argumentację, kwoty podatku naliczonego, wynikające z faktur VAT wystawionych przez Dostawcę z tytułu dostaw towaru na rzecz Wnioskodawcy, dają Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, gdyż:

• Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym;
• nabywane towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tj. odpłatnej dostawy towarów.

W niniejszym przypadku Dostawcy dokonują i rozliczają swoją transakcję jako dostawa towarów na rzecz Wnioskodawcy, który następnie dokonuje dalszej dostawy na rzecz Klientów. Klienci nie zawarli żadnej umowy bezpośrednio z Dostawcami, a cena towarów jest ustalana niezależnie pomiędzy Dostawcami a Wnioskodawcą oraz Wnioskodawcą a Klientami. Warunki wystawiania faktur, w tym częstotliwość i warunki płatności ustalone są pomiędzy Dostawcami a Wnioskodawcą. Faktury Dostawców opłacane są przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym Wnioskodawca dokonuje zakupu towaru w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych (dalsza sprzedaż towarów w ramach koncesjonowanej działalności gospodarczej).

Jednocześnie należy wskazać, że w przedmiotowym stanie faktycznym dla Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania art. 86a ust. 1 pkt 1 VATU, zgodnie z którym, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. Wnioskodawca nabywa towary w celu ich dalszej odsprzedaży, zakupione towary będą więc stanowiły towar handlowy i nie będą wydatkami związanym z pojazdami samochodowymi.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Zarówno dostawa towarów jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której:

Art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że:

Powołany przepis obejmuje sytuacje, w której podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa niemieckiego i jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce. Wnioskodawca nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca dysponuje w Polsce koncesją na obrót paliwami ciekłymi.

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy, prowadzona zarówno w Polsce jak i w Europie, polega na umożliwianiu odbiorcom końcowym (Klientom) zaopatrywanie się w paliwo oraz materiały eksploatacyjne do paliw (np. (…)) na stacjach paliw należących do Wnioskodawcy lub stacjach partnerskich za pomocą tzw. kart paliwowych. Stacje partnerskie to stacje benzynowe w Polsce, które nie stanowią własności Wnioskodawcy, na których Klient może dokonać transakcji po identyfikacji za pomocą karty paliwowej Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zawiera z Klientem umowę dotyczącą zakupu paliwa za pomocą kart paliwowych. Karty paliwowe mogą przyjąć formę fizycznej karty flotowej emitowanej przez Wnioskodawcę lub formę elektroniczną jako zapis danych na cyfrowej karcie kierowcy używanej do tachografów cyfrowych. W obu przypadkach schemat zakupu paliwa i rozliczenia z klientem pozostaje taki sam. Karta paliwowa jest przypisana do konkretnego klienta (a także do poszczególnych operatorów kart np. poszczególnych kierowców z przedsiębiorstwa klienta). Klient identyfikuje swoją kartę na Stacji partnerskiej, a Wnioskodawca zdalnie zezwala na przeprowadzenie transakcji. Dane o transakcji na konkretnej Stacji partnerskiej przez danego Klienta (miejsce nabycia, data, ilość i rodzaj towarów) są przesyłane automatycznie drogą elektroniczną do serwera Wnioskodawcy obsługującego karty paliwowe. W ten sposób identyfikowana jest konkretna sprzedaż. Na karcie nie ma możliwości gromadzenia i dysponowania środkami pieniężnymi. Karta wyłącznie umożliwia przeprowadzenie transakcji oraz pozwala na jej rejestrację. Wnioskodawca emituje karty paliwowe we własnym imieniu, na własny rachunek, umieszczając na nich własny logotyp. Karty paliwowe udostępniane przez Wnioskodawcę są jego wyłączną własnością. Wnioskodawca rozlicza się z Klientem za nabyte paliwo oraz inne materiały eksploatacyjne na podstawie faktur VAT wystawianych w ustalonym umownie okresie rozliczeniowym. Faktura VAT dokumentuje zbiorczo zarejestrowane transakcje dokonane w okresie rozliczeniowym przy użyciu karty/kart udostępnionych Klientowi. Faktury VAT obejmują faktyczną wartość sprzedanych towarów, a nie np. ich szacowaną ilość. Faktury VAT wystawiane są przez Wnioskodawcę (sprzedawca) na Klienta (nabywca). Przedmiotem nabyć na stacjach za pomocą kart paliwowych mogą być tylko poszczególne towary, które oferuje Wnioskodawca, w szczególności paliwo oraz pozostałe materiały eksploatacyjne (np. (…)) do pojazdów. Klient nie może wybierać dowolnie spośród asortymentu dostępnego na Stacji partnerskiej.

Wnioskodawca ponosi ryzyko niedokonania płatności przez Klienta za towary nabyte za pomocą kart paliwowych. Wnioskodawca przyznaje zbiorczo Klientowi lub na każdą kartę paliwową posiadaną przez klienta określony limit, (maksymalna wartość określona kwotowo lub maksymalna ilość nabywanego paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych) w ramach którego Klient będzie uprawniony do nabywania paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych na stacjach paliw.

Klient nabywa paliwo oraz materiały eksploatacyjne według cen ustalonych z Wnioskodawcą, niezależnie od cenników obowiązujących na Stacjach Partnerskich, na których dokonano transakcji. Klient zawierając umowę dotyczącą zakupu paliwa za pomocą kart paliwowych akceptuje ceny zakupu towarów określane przez Wnioskodawcę. Ustalenia z klientami nie wykluczają także udzielania przez Wnioskodawcę dodatkowych rabatów lub indywidualnych cen.

Wnioskodawca pobiera także dodatkowe, określone kwotowo opłaty związane z realizacją transakcji za pomocą kart paliwowych (np. jednorazowa opłata za wydanie nowej karty paliwowej). Wysokość oraz zasady pobierania opłat dodatkowych uzgadniane są umownie z klientem. Wnioskodawca określa w umowie okresy rozliczeniowe oraz terminy płatności faktur VAT. Wnioskodawca może w każdej chwili wypowiedzieć umowę zawartą z Klientem. Po skutecznym wypowiedzeniu umowy, Klient nie będzie miał możliwości realizacji transakcji za pomocą karty paliwowej Wnioskodawcy.

W celu umożliwienia Klientowi zakupu paliwa, Wnioskodawca w pierwszej kolejności zawiera umowy ze swoimi partnerami biznesowymi (Dostawcami) w zakresie dostawy paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych, przez co towar jest sprzedawany przez Dostawców na rzecz Wnioskodawcy. Dostawcą jest podmiot, który na podstawie odrębnych umów zawartych ze Stacjami partnerskimi lub innymi podmiotami w łańcuchu sprzedaje towar Wnioskodawcy na Stacji partnerskiej. Jednocześnie towar fizycznie jest wydawany bezpośrednio Klientowi Wnioskodawcy. W kolejnym etapie łańcucha dochodzi zatem do sprzedaży przez Wnioskodawcę paliwa lub innych materiałów eksploatacyjnych na rzecz Klienta. Ponieważ w przedmiotowym stanie faktycznym, do wydania towaru dochodzi na terytorium Polski, Dostawca, wystawiając faktury VAT za dostawę paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych nalicza podatek od towarów i usług według stawki aktualnie obowiązującej dla danego towaru. Wnioskodawca, wystawiając fakturę VAT za sprzedane Klientowi towary, również wykazuje podatek VAT należny.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia czy transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą i Klientem z użyciem kart paliwowych stanowią odpłatną dostawę towarów dokonywaną przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać na powołane również przez Wnioskodawcę orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland BV), w którym Trybunał podkreślił, że pojęcie „dostawa towarów” należy interpretować jako przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel, nawet jeśli nie występuje przeniesienie prawa własności tego majątku w sensie prawnym. Przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie musi wiązać się z cywilnoprawnym przeniesieniem własności, lecz polega na przeniesieniu władztwa ekonomicznego (rozporządzanie, dysponowanie, posiadanie) nad towarami. W punkcie 32 swojego uzasadnienia Trybunał stwierdził, że „z literalnego brzmienia przepisu wynika wprost, że „dostawa towarów” nie odnosi się do przeniesienia własności, przewidzianego wewnętrznymi przepisami państw członkowskich”. Jednocześnie podkreślił, że pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, że obejmuje swoim zakresem każde przeniesienie aktywów materialnych przez jedną stronę w ten sposób, że uprawnia to drugą stronę takiej transakcji do faktycznego rozporządzania tą rzeczą, na takich prawach jakby był właścicielem”.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic - Trading GmbH, dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. Trybunał stwierdził, że rozważania przedstawione w orzeczeniu C-185/01 w odniesieniu do art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy znajdują zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy w odniesieniu do wykładni pojęcia „dostawy towarów” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Należy zatem zbadać, czy dostawcy paliw faktycznie przenieśli na Vega International lub Vega Poland uprawnienie do dysponowania paliwem jak właściciel.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, w celu określenia charakteru podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy łączącej strony. Aby uznać transakcję dokonywaną z udziałem kart paliwowych za dostawę łańcuchową należy ustalić czy pierwszy podmiot wydaje towar podmiotowi ostatniemu w kolejności, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany przepis bazuje na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą, dla potrzeb VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz.

W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. Zatem w przypadku, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest obowiązkami reklamacyjnymi w stosunku do np. wadliwego towaru, to należy uznać, że podmiot ten posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. Jeżeli z zawartych umów/postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na ww. elementy kształtujące obrót danym towarem, wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa dokonana na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez ten podmiot.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że schemat transakcji realizowanych przez Spółkę za pośrednictwem kart paliwowych będzie odpowiadać modelowi transakcji łańcuchowych opisanych powyżej. Pomiędzy Dostawcą - Stacją paliw - a Wnioskodawcą dochodzić będzie do dostawy towarów (paliw lub innych materiałów eksploatacyjnych), a następnie Wnioskodawca odsprzeda nabywane towary na rzecz Klientów. Natomiast fizyczne wydanie towarów klientowi na Stacji partnerskiej będzie mieć miejsce pomiędzy Dostawcą (pierwszy podmiot w łańcuchu) a Klientami (ostatni podmiot w łańcuchu). Zatem Wnioskodawca wystąpi tu jako pośrednik, który uczestniczy w łańcuchu dostaw, będąc zarówno nabywcą, jak i dostawcą towarów.

Przedstawione okoliczności sprawy pozwalają przyjąć, że Wnioskodawca będzie posiadać prawo dysponowania towarami jak właściciel i będzie aktywnym uczestnikiem w łańcuchu dostaw towarów nabywanych przez Klientów z wykorzystaniem kart paliwowych na stacji paliw. Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie decydować o wyborze miejsca nabycia, ilości i jakości towaru. Wnioskodawca określa możliwy zasięg stosowania kart paliwowych poprzez wskazanie sieci stacji paliw własnych, Stacji partnerskich oraz innych stacji w UE - Klient może dokonywać transakcji za pomocą kart paliwowych Wnioskodawcy wyłącznie na tych stacjach. Wnioskodawca może, w przypadkach określonych w umowie zablokować karty paliwowe, co uniemożliwi dokonywanie transakcji za ich pomocą przez Klienta. Wnioskodawca odpowiada za jakość oferowanego paliwa oraz innych materiałów eksploatacyjnych wobec Klienta. W przypadku wad dostarczonego towaru, Klient kieruje reklamację wraz z ewentualnymi roszczeniami odszkodowawczymi do Wnioskodawcy. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za wady towaru oraz ponosi koszty reklamacji. Przedmiotem nabyć na stacjach za pomocą kart paliwowych mogą być tylko poszczególne towary, które oferuje Wnioskodawca, w szczególności paliwo oraz pozostałe materiały eksploatacyjne do pojazdów. Klient nie może wybierać dowolnie spośród asortymentu dostępnego na Stacji partnerskiej. Wnioskodawca ponosi ryzyko niedokonania płatności przez Klienta za towary nabyte za pomocą kart paliwowych. W celu zminimalizowania ryzyka, Wnioskodawca przyznaje Klientowi określony limit (maksymalna wartość towarów w okresie rozliczeniowym), w ramach którego Klient będzie uprawniony do nabywania paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych na stacjach paliw. Klient nabywa paliwo oraz materiały eksploatacyjne według cen ustalonych z Wnioskodawcą, niezależnie od cenników obowiązujących na Stacjach Partnerskich, na których dokonano transakcji. Ogólny mechanizm kształtowania przez Wnioskodawcę cen za nabywanie paliwa (formuła cenowa) jest uzgadniany w umowie z Klientem. Wnioskodawca określa w umowie okresy rozliczeniowe oraz terminy płatności faktur VAT. Wnioskodawca może w każdej chwili wypowiedzieć umowę zawartą z Klientem. Po skutecznym wypowiedzeniu umowy, Klient nie będzie miał możliwości realizacji transakcji za pomocą karty paliwowej Wnioskodawcy. Zatem, z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że rola Wnioskodawcy nie ogranicza się wyłącznie do wydania kart paliwowych Klientowi, za pośrednictwem których możliwy jest zakup towarów, ale Wnioskodawca będzie pełnić rolę aktywnego pośrednika, który ma wpływ na warunki, w jakich będą dokonywane transakcje. Tym samym, w ramach przedstawionego w opisie sprawy schematu współpracy z wykorzystaniem kart paliwowych pomiędzy stronami będzie dochodziło do sprzedaży towarów przez Dostawców na rzecz Wnioskodawcy, a następnie odsprzedaży tych towarów przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta na Stacjach partnerskich.

W konsekwencji należy uznać, że sprzedaż paliwa i innych materiałów eksploatacyjnych zakupionych wcześniej od Dostawców, dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów przy użyciu kart paliwowych, stanowi dla Wnioskodawcy odpłatną dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu, w rozumieniu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 1 uznałem za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy przysługuje Mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur za dostarczone towary wystawione przez Dostawcę na rzecz Wnioskodawcy.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, która pozbawia podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Stosownie do art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy:

W odniesieniu do powyższych wątpliwości wskazać należy, że w opisanych okolicznościach, Wnioskodawca będzie uprawniony na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy do odliczenia podatku naliczonego. W analizowanym przypadku występuje bowiem związek pomiędzy nabywanymi towarami, a opodatkowaną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy polegającą na odsprzedaży towarów nabywanych na stacjach paliw przez Klientów.

W przedmiotowej sprawie jak słusznie wskazał Wnioskodawca podatek naliczony związany z tymi zakupami nie będzie objęty ograniczeniem wynikającym z przepisów art. 86a ustawy. Nabywane towary (paliwo i inne materiały eksploatacyjne) stanowić będą bowiem w opisanym schemacie towary handlowe i jako takie stanowić będą przedmiot dalszego obrotu ‒ odsprzedaży w stanie nieprzetworzonym. Ponadto, w analizowanej sprawie nie znajdzie zastosowania również art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, ponieważ faktury wystawiane na rzecz Wnioskodawcy będą dokumentowały faktyczną czynność, opodatkowaną dostawę towarów.

W konsekwencji na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na Jego rzecz przez Dostawców, a dokumentujących nabycie paliw i innych materiałów eksploatacyjnych - przy użyciu kart paliwowych - towarów, będących przedmiotem odsprzedaży przez Wnioskodawcę na rzecz Jego Klientów.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 2 uznałem za prawidłowe.

Ponadto, należy zauważyć, że Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej działając na podstawie art. 14a § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, w celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe wydał interpretację ogólną w sprawie prawidłowego kwalifikowania dla celów podatku od towarów i usług transakcji z wykorzystaniem kart paliwowych, realizowanych w modelu trójstronnym jako dostawy towarów albo świadczenia usług nr PT9.8101.3.2020 z 15 lutego 2021 r. (Dz. Urz. Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 2021 r. poz. 13). Interpretacja ta odnosi się do przypadków, w których uczestnikami transakcji z użyciem kart paliwowych są trzy podmioty – podmiot pośredniczący, odbiorca oraz dostawca. Karty paliwowe są udostępnione (przekazane) odbiorcy (użytkownikowi karty) przez podmiot pośredniczący, który nie jest emitentem kart paliwowych, ani jednocześnie dostawcą (prowadzącym stacje paliw). We wskazanym w interpretacji ogólnej modelu karty paliwowe nie są bezpośrednio przekazywane korzystającemu przez emitenta karty.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Państwa do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).