Interpretacja indywidualna z dnia 10 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.520.2023.1.PP

Czy niezamortyzowana wartość hali, jako środka trwałego Spółki przekazanego bez prawa do wynagrodzenia na rzecz Wydzierżawiającego, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na moment przekazania hali przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego, tj. 1 czerwca 2023 r.?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 września 2023 roku wpłynął Państwa wniosek z 13 września 2023 roku o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia czy niezamortyzowana wartość hali, jako środka trwałego Spółki przekazanego bez prawa do wynagrodzenia na rzecz Wydzierżawiającego, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na moment przekazania hali przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego, tj. 1 czerwca 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (A) jest polskim rezydentem podatkowym oraz podatnikiem CIT. Spółka operuje jednym z największych terminali w rejonie (…) i jest wiodącym terminalem kontenerowym w Polsce. W ramach prowadzonej działalności Spółka świadczy usługi polegające na obsłudze środków transportu (...), w tym załadunku, wyładunku i składowania ich ładunków. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest przeładunek towarów w (...). W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca oferuje m.in.:

• załadunek i wyładunek kontenerów, drobnicy i pojazdów;
• przeładunek kontenerów, drobnicy i pojazdów;
• składowanie kontenerów, drobnicy i pojazdów;
• formowanie i rozformowywanie kontenerów;
• składy celne (drobnicy i samochodów);
• obsługę ładunków typu "(...)".

A oraz B S.A. z siedzibą w (…) (dalej: „Wydzierżawiający”) zawarły umowę dzierżawy z dnia 24 października 2003 r. na czas określony - z mocą obowiązującą od 1 listopada 2003 r. do 31 maja 2023 r. (dalej: „Umowa”), na podstawie której Wydzierżawiający, oddał do użytkowania A, jako dzierżawcy, grunty, budynki, budowle i urządzenia stanowiące przedmiot dzierżawy. Wydzierżawione w ramach Umowy grunty, budynki, budowle były niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej przez A.

Na terenie gruntów dzierżawionych na podstawie Umowy, A postawiła halę o konstrukcji stalowej (dalej: „Hala”) stanowiącą środek trwały A przyjęty przez Wnioskodawcę do użytkowania, tym samym Wnioskodawca poprzez postawienie Hali na terenie gruntów wydzierżawianych, w rozumieniu postanowień Umowy, dokonał ulepszenia przedmiotu dzierżawy.

Hala została zbudowana przez Wnioskodawcę na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca przyjął Halę do użytkowania w dniu 31 stycznia 2018 r. jako środek trwały i dokonywał od Hali odpisów amortyzacyjnych, w tym również podatkowych. Hala stanowi budynek obsługi technicznej suwnic i sprzętu Wnioskodawcy i jest częścią niezbędnej infrastruktury zapewniającej Wnioskodawcy możliwość świadczenia oferowanych przez Wnioskodawcę usług przeładunkowych, stanowiących główny przedmiot prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Zgodnie z postanowieniami Umowy po zakończeniu okresu na jaki zawarta została Umowa, Wydzierżawiającemu przysługiwało prawo żądania pozostawienia przez A nakładów i ulepszeń na przedmiocie dzierżawy bez prawa do wynagrodzenia bądź przywrócenia przedmiotu dzierżawy do stanu poprzedniego (tj. sprzed dokonania ulepszeń oraz nakładów na przedmiocie dzierżawy), co stanowiło wymóg Wydzierżawiającego do zawarcia Umowy.

Z uwagi na upływ okresu na jaki zawarta została Umowa, Wnioskodawca 1 czerwca 2023 r. przekazał Wydzierżawiającemu Halę bez prawa do wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy. Wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w postaci niezamortyzowanej wartości Hali nie został i nie zostanie Wnioskodawcy w żaden sposób zwrócony, czy zrekompensowany, zgodnie z zawartą Umową. Na moment zakończenia Umowy i przekazania Hali przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego Hala nie była całkowicie zamortyzowana przez Wydzierżawiającego. Przekazanie Hali nie wiązało się też ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności Wnioskodawcy.

Wnioskodawca w dalszym ciągu wykorzystuje Halę do tożsamych celów i w ten sam sposób, jak to miało miejsce przed zakończeniem Umowy (tj. do dnia 31 maja 2023 r.). Obecnie Wnioskodawca korzysta z Hali na mocy nowej umowy dzierżawy, zgodnie z którą nieruchomość, na której znajduje się Hala, jest oddana do użytkowania na czas oznaczony 30 lat - od 1 czerwca 2023 r. do 31 maja 2053 r. Zawarcie Umowy na czas określony od 1 listopada 2003 r. do 31 maja 2023 r. i nawiązanie nowej umowy dzierżawy wynikało z faktu, że dobiegał końca okres koncesji uzyskanej przez A na prowadzoną przez A działalność gospodarczą, a ponadto Wnioskodawca nie mógł mieć pewności co do wygrania przetargu umożliwiającego prowadzenie działalności gospodarczej w dotychczasowym zakresie przez kolejne lata.

Wnioskodawca w okresie, w którym wykorzystuje Halę, prowadzi działalność gospodarczą o tym samym profilu związanym z obsługą środków transportu morskiego, w tym załadunku, wyładunku i składowania ich ładunków.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym niezamortyzowana wartość Hali, jako środka trwałego Spółki przekazanego bez prawa do wynagrodzenia na rzecz Wydzierżawiającego, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu Ustawy o CIT na moment przekazania Hali przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego, tj. 1 czerwca 2023 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym niezamortyzowana wartość Hali, jako środka trwałego Spółki przekazanego bez prawa do wynagrodzenia na rzecz Wydzierżawiającego stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu Ustawy o CIT na moment przekazania Hali przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego, tj. 1 czerwca 2023 r.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zgodnie z powyższym przepisem podatnicy CIT mają możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykażą ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów z tytułu przekazania Hali będzie wartość, która odpowiada wydatkom poniesionym na jej wytworzenie przez Wnioskodawcę, tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Warunki do uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu są następujące:

1)wydatek został poniesiony przez podatnika (sfinansowany przez podatnika CIT) - odnosząc warunek do przedstawionego stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy został on spełniony

Wnioskodawca wskazuje, iż wydatek w postaci niezamortyzowanej wartości Hali został poniesiony przez podatnika w sensie realnym, ponieważ nastąpiło uszczuplenie zasobów finansowych, z których wydatek był dokonany i w ostatecznym rozrachunku wydatek ten został pokryty z zasobów majątkowych Wnioskodawcy - wydatek ten nie został poniesiony przez inny podmiot niż Wnioskodawca. Wnioskodawca przekazał Halę, jako własny środek trwały, Wydzierżawiającemu. Hala do momentu przekazania była amortyzowana przez Wnioskodawcę i stanowiła środek trwały Wnioskodawcy - z tego względu wartość niezamortyzowanej Hali stanowi w istocie wydatek poniesiony wyłącznie przez Wnioskodawcę z tytułu przekazania Hali zgodnie z postanowieniami Umowy.

2) wydatek ma charakter trwały (nie będzie zwracany podatnikowi CIT) - odnosząc warunek do stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy został on spełniony

Wnioskodawca wskazuje, że wydatek w postaci niezamortyzowanej wartości Hali ma charakter trwały - pokryty został bowiem z zasobów majątkowych Wnioskodawcy w sposób ostateczny i nieodwracalny.

W tym zakresie Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym z uwagi na nieodpłatne przekazanie Hali, z uwagi na zakończenie Umowy z dniem 31 maja 2023 r., Hala od dnia 1 czerwca 2023 r. nie jest już środkiem trwałym Wnioskodawcy, a wydatek w postaci niezamortyzowanej wartości Hali nie zostanie Wnioskodawcy w żaden sposób zwrócony, czy zrekompensowany.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, nie sposób uznać, że wydatek w postaci niezamortyzowanej wartości Hali nie ma charakteru definitywnego.

3) wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów - odnosząc warunek do stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy został on spełniony

Wydatek w postaci niezamortyzowanej wartości Hali został poniesiony przez Wnioskodawcę w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W tym zakresie Wnioskodawca wskazuje, że Hala stanowiła jego środek trwały wykorzystywany w prowadzonej działalności, a także stanowi obecnie (w ramach nowej umowy dzierżawy z 19 grudnia 2022 r.), budynek obsługi technicznej suwnic i sprzętu, stanowiąc część infrastruktury zapewniającej Wnioskodawcy możliwość świadczenia oferowanych przez Wnioskodawcę usług przeładunkowych. Zgodnie z nową umową dzierżawy Wnioskodawca w dalszym ciągu korzysta z Hali, w takim samym zakresie jak to miało miejsce do zakończenia Umowy, tj. do 31 maja 2023 r., obecnie jednak Wnioskodawca nie może dokonywać od Hali odpisów amortyzacyjnych, gdyż Hala nie stanowi środka trwałego Wnioskodawcy.

Przekazanie przez Wnioskodawcę Hali na rzecz Wydzierżawiającego wynikało z postanowień Umowy, na podstawie której Wnioskodawca mógł korzystać z gruntu, na którym postawiona została Hala, z czym skorelowane jest prowadzenie działalności operacyjnej przez Wnioskodawcę i uzyskiwanie przez Wnioskodawcę przychodów z tytułu świadczenia usług przeładunkowych.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że zakończenie Umowy i w efekcie przekazanie Hali przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego wynikało wyłącznie ze względów biznesowych, tj. z uwagi na upływ okresu, na jaki była zawarta Umowa.

4) wydatek nie został wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów uregulowanym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT - odnosząc warunek do stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy został on spełniony

Wnioskodawca wskazuje, że wydatek stanowiący niezamortyzowaną wartość Hali przekazanej nieodpłatnie na rzecz Wydzierżawiającego z uwagi na treść postanowień Umowy nie został wskazany w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów uregulowanym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Wydatki, których nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Katalog wydatków z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT ma charakter enumeratywny - co oznacza, iż jeżeli ustawodawca nie wskazał wprost, że dany wydatek nie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, to gdy dany wydatek spełnia warunki z art. 15 Ustawy o CIT, stanowi on koszt uzyskania przychodu.

W katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów uregulowanym w art. 16 ust.1 Ustawy o CIT ustawodawca wskazał m.in. straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT).

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego w ocenie Wnioskodawcy wydatek w postaci niezamortyzowanej wartości Hali nieodpłatnie przekazanej w związku z zakończeniem Umowy przez A na rzecz Wydzierżawiającego nie może zostać uznać za stratę powstałą w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT).

Wnioskodawca wskazuje, że pojęcie „likwidacji” środka trwałego na gruncie Ustawy o CIT interpretowane jest szeroko, bowiem w orzecznictwie przyjmuje się, że likwidacja obejmuje nie tylko fizyczne unicestwienie danego środka trwałego, lecz również jego przekazanie innemu podmiotowi, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub "moralnym", a także jego wycofanie z ewidencji - likwidacja środka trwałego ma stanowić „definitywne wyzbycie się środka trwałego” (por. m.in. wyrok NSA z dnia 6 września 2022 r., II FSK 3139/19, uchwała 7 sędziów NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., II FPS 2/12).

Z uwagi na powyższe szerokie rozumienie pojęcia „likwidacji” środka trwałego, przekazanie nieodpłatne Hali na rzecz Wydzierżawiającego w ocenie Spółki również może być potencjalnie uznane za jej likwidację (poprzez spisanie pozycji z ewidencji Wnioskodawcy) w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT.

Odnosząc powyższe do art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT, Wnioskodawca wskazuje, że jeżeli likwidacja środków trwałych została dokonana z tego względu, że dotychczas wykorzystywany w działalności gospodarczej środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to niezamortyzowana część wartości początkowej środka trwałego nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodu. W odniesieniu do kwestii straty powstałej w wyniku likwidacji środka trwałego istotna jest przyczyna likwidacji danego środka trwałego, ponieważ w przypadku, gdy likwidacja wynika ze zmiany rodzaju działalności, strata taka nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodu. Kosztem uzyskania przychodu będzie więc wydatek związany z likwidacją środka trwałego, który utracił przydatność gospodarczą z innych przyczyn niż wskazana w omawianym przepisie.

Wskazać należy, iż w wyroku WSA w Gliwicach z 12 listopada 2019 r., I SA/Gl 1373/19, LEX nr 2745326, w kontekście wyjaśnienia pojęcia „zmiany rodzaju działalności” użytego w art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT wskazano, że: „Przez zmianę rodzaju działalności rozumie się nie tylko dokonywanie zmian w zapisach umownych określających rodzaj prowadzonej przez określony podmiot działalności oraz zmian w zakresie wpisów do rejestru przedsiębiorców dotyczących rodzaju prowadzonej działalności, ale również, przykładowo, zastąpienie - bez modyfikowania wyżej wspomnianych zapisów umownych czy wpisów w rejestrze przedsiębiorców - jednej działalności drugą oraz przypadek każdej innej zmiany zakresu tej działalności, a zatem również przypadek rozszerzenia, a przede wszystkim ograniczenia prowadzonej działalności”.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej z 24 kwietnia 2023 r., znak 0111-KDIB1- 1.4010.850.2022.1.SH: „Ograniczenie zawarte w cytowanym wyżej art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Co do zasady, kosztem uzyskania przychodów będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej” - Wnioskodawca na bazie wskazanej interpretacji indywidualnej pragnie wskazać, że w przedstawionym stanie faktycznym wydatek powstały w wyniku „likwidacji” Hali powstał z uwagi na przyczyny inne niż zmiana rodzaju działalności, wobec czego art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT nie powinien mieć zastosowania w odniesieniu do zaprezentowanego stanu faktycznego.

Wnioskodawca wskazuje, że w odniesieniu do stanowisk wyrażonych w aktualnych interpretacjach indywidualnych, zasadne jest stwierdzenie, iż w stosunku do Wnioskodawcy nie można stwierdzić, że „likwidacja” Hali nastąpiła w wyniku „zmiany rodzaju działalności” Wnioskodawcy. W tym zakresie Wnioskodawca pragnie przytoczyć interpretację indywidualną z dnia z 26 lipca 2023 r., znak 0114- KDIP2-1.4010.301.2023.1.JF, w której organ podatkowy uznał za słuszną argumentację, iż nie doszło do zmiany rodzaju prowadzonej działalności wnioskodawcy, ponieważ: „Przede wszystkim, w ww. czasie nie miała miejsca jakakolwiek zmiana rodzaju działalności Spółki, a analogiczne maszyny wykorzystywane były przez Spółkę (zarówno w okresie, w jakim prowadzone były opisane w niniejszym Wniosku testy jak i później) oraz wykorzystywane są przez nią obecnie w realizowanym procesie produkcyjnym” - analogicznie Hala przez Wnioskodawcę jest, a także była do dnia zakończenia Umowy (tj. do 31 maja 2023 r.), wykorzystywana w ten sam sposób i do tych samych celów.

Ponadto w zakresie interpretacji indywidualnych wydanych na bazie analogicznych stanów faktycznych organy podatkowe uznawały, że likwidacja środka trwałego z tytułu zakończenia umowy dzierżawy/najmu nie wypełnia dyspozycji normy art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT - przykładowo Wnioskodawca wskazuje na:

• interpretację indywidualną z dnia 27 września 2019 r., znak 0111-KDIB1- 3.4010.245.2019.5.BM, w której organ podatkowy stwierdził, że „stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy wskutek nieodpłatnego przekazania Wydzierżawiającemu budynku po zakończeniu umowy dzierżawy gruntu Spółka będzie miała prawo do zaliczenia niezamortyzowanej części budynku do kosztów uzyskania przychodu można uznać za prawidłowe ”;
• interpretację indywidualną z dnia 2 marca 2023 r., znak 0111-KDIB1-1.4010.827.2022.2.MF, w której organ podatkowy stwierdził, że „prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż u podatnika niebędącego opodatkowanym ryczałtem na podstawie Rozdziału 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty poniesione w związku z rozwiązaniem umowy najmu wynikające z decyzji biznesowych, w tym zwłaszcza koszty likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym, będą stanowić koszt podatkowy Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, i nie będą wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”;
• interpretację indywidualną z 2 czerwca 2022 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.133.2022.3.MZA, w której organ podatkowy stwierdził, że „Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz powołane regulacje podatkowe stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że w rozpatrywanej sprawie Spółka wskutek zakończenia umowy dzierżawy przestanie użytkować inwestycję w obcym środku, a więc dokona jej księgowej likwidacji, niezamortyzowana wartość zlikwidowanej inwestycji w obcym środku trwałym będzie mogła stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych”.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że „likwidacja” Hali nie była podyktowana zmianą rodzaju działalności (bowiem do takiej w przedmiotowym stanie faktycznym nie doszło), a wynikała wyłącznie ze względów biznesowych, tj. z uwagi na upływ okresu, na jaki była zawarta Umowa - z tego względu Spółka wskazuje, że art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT nie ma zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym. Wnioskodawca wskazuje, że na podstawie Umowy wykorzystywał Halę jako środek trwały do 31 maja 2023 r., od 1 czerwca 2023 r. Hala jest w dalszym ciągu wykorzystywana w taki sam sposób oraz do jednakowych celów Wnioskodawcy, jednak na podstawie innego tytułu prawnego - nowej umowy dzierżawy, a także nie stanowi obecnie środka trwałego Wnioskodawcy. A prowadzi działalność gospodarczą dokładnie w takim samym zakresie i wykorzystuje Halę w ten sam sposób, jak to miało miejsce do dnia zakończenia Umowy - tj. 31 maja 2023 r., co oznacza, że nie doszło do zmiany rodzaju działalności Wnioskodawcy.

Ponadto zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami to koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Kosztami podatkowymi są także koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty (por. Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 17 maja 2023 r., I SA/Bk 106/23).

W myśl art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca wskazuje, iż koszt w postaci niezamortyzowanej wartości początkowej Hali stanowi koszt inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami, nie można go bowiem przypisać bezpośrednio do określonego przychodu z danego źródła. Koszt ten stanowi j w ocenie Wnioskodawcy koszt pośredni, został bowiem w sposób racjonalny poniesiony w celu uzyskania przychodów (o czym szerzej Wnioskodawca pisał w powyższej części niniejszego wniosku w pkt 1-4).

Wnioskodawca pragnie ponadto podkreślić, że na bazie analogicznego stanu faktycznego wydano interpretację indywidualną z dnia 26 października 2022 r., znak 0111-KDIB1-1.4010.519.2022.1.SH, w której organ podatkowy stwierdził: „Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz powołane regulacje podatkowe stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że w rozpatrywanej sprawie wykorzystywany dotychczas w działalności Spółki środek trwały (Magazyn) ulegnie likwidacji, w celu rozbudowy Istniejącego Magazynu, a jego likwidacja została podyktowana względami ekonomicznymi, a nie zmianą rodzaju prowadzonej działalności, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona do uwzględniania w kosztach podatkowych niezamortyzowanej wartości środka trwałego - Magazynu w momencie jego likwidacji” - z tego względu należy uznać, że koszt w postaci niezamortyzowanej wartości Hali stanowi koszt pośredni, który Wnioskodawca może uwzględnić w kosztach podatkowych w momencie przekazania Hali tj. w dniu 1 czerwca 2023 r.

Uwzględniając powyższe, Wnioskodawca wskazuje, że skoro:

• w odniesieniu do wydatku w postaci niezamortyzowanej wartości początkowej Hali, powstałego z tytułu nieodpłatnego przekazania Hali przez A na rzecz Wydzierżawiającego, spełnione są przesłanki uregulowane w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT oraz
• wydatek ten nie stanowi wydatku niestanowiącego kosztu uzyskania przychodu (art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT)

to w ocenie Wnioskodawcy, niezamortyzowana wartość Hali, jako środka trwałego Spółki przekazanego bez prawa do wynagrodzenia na rzecz Wydzierżawiającego, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu Ustawy o CIT na moment przekazania Hali przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego, tj. 1 czerwca 2023 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

W celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. Powołany zaś na wstępie art. 15 ustawy o CIT należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, na mocy którego:

Ponadto, w zakresie kwalifikacji kosztów koniecznym jest wyróżnienie:

1. kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, tj. takich wydatków, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów – przy czym w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);

2. kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami (tzw. kosztów pośrednich), tj. takich wydatków, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną). Można dodać, że do tej grupy generalnie zalicza się wydatki, które są ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Innymi słowy – posługując się językowym znaczeniem – przez koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT:

Natomiast, art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, regulują zasady potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o CIT:

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o CIT:

Zaliczenie przez ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych wybudowanych budynków i budowli na cudzym gruncie do środków trwałych oznacza, że dla celów podatkowych w odniesieniu do tych budynków i budowli zastosowanie mają przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulujące zarówno kwestie związane z amortyzacją środków trwałych (art. 15 ust. 6 ustawy o CIT) oraz ich zbyciem (art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT).

Z cytowanego powyżej przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wynika, że nie uznaje się wprawdzie za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na nabycie (lub wytworzenie we własnym zakresie) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednakże powyższe wydatki zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami pomniejszone o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, są kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT:

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT:

Regulacja art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, służy wyłączeniu możliwości generowania kosztów uzyskania przychodów, poprzez zaliczanie do nich strat będących wynikiem likwidacji środków trwałych w sytuacji, gdy likwidacja ta była skutkiem decyzji podatnika o zmianie rodzaju prowadzonej działalności.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy niezamortyzowana wartość hali, jako środka trwałego Spółki przekazanego bez prawa do wynagrodzenia na rzecz Wydzierżawiającego, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o CIT na moment przekazania hali przez Państwa na rzecz Wydzierżawiającego, tj. 1 czerwca 2023 r.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że na dzierżawionych gruntach postawiliście Państwo halę o konstrukcji stalowej stanowiącą Państwa środek trwały, dokonując tym samym ulepszenia przedmiotu dzierżawy. Hala została zbudowana przez Państwa na potrzeby prowadzenia przez Państwa działalności gospodarczej. Przyjęliście Państwo halę do użytkowania 31 stycznia 2018 r. jako środek trwały i dokonywaliście od niej odpisów amortyzacyjnych. Z uwagi na upływ okresu na jaki zawarta została umowa dzierżawy, 1 czerwca 2023 r. przekazaliście Państwo Wydzierżawiającemu halę nieodpłatnie. Na moment zakończenia umowy dzierżawy i przekazania hali przez Państwa na rzecz Wydzierżawiającego hala nie była całkowicie zamortyzowana. Przekazanie hali nie wiązało się ze zmianą rodzaju prowadzonej przez Państwa działalności. Wydatek poniesiony przez Państwa w postaci niezamortyzowanej wartości hali nie został i nie zostanie Państwu w żaden sposób zwrócony, czy zrekompensowany. Ponadto wskazują Państwo, że w dalszym ciągu wykorzystuje halę do tożsamych celów i w ten sam sposób, jak to miało miejsce przed zakończeniem umowy dzierżawy (tj. do dnia 31 maja 2023 r.). Obecnie korzystają Państwo z hali na mocy nowej umowy dzierżawy, zgodnie z którą nieruchomość, na której znajduje się hala, jest oddana do użytkowania na czas oznaczony 30 lat - od 1 czerwca 2023 r. do 31 maja 2053 r. Zawarcie pierwszej umowy dzierżawy na czas określony tj. od 1 listopada 2003 r. do 31 maja 2023 r. i nawiązanie nowej umowy dzierżawy wynikało z faktu, że dobiegał końca okres koncesji uzyskanej przez Państwa na prowadzoną przez Państwa działalność gospodarczą oraz nie mieli Państwo pewności co do wygrania przetargu umożliwiającego prowadzenie działalności gospodarczej w dotychczasowym zakresie przez kolejne lata.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie znajdzie w niej zastosowania. Skoro art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT – oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów wartość środka trwałego w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Skoro art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT – oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy i opis sprawy, kosztem uzyskania przychodów z tytułu wybudowania hali na cudzym gruncie i nieodpłatnego przekazania jej na rzecz właściciela gruntu zgodnie z postanowieniami umowy, będzie wartość, która odpowiada wydatkom poniesionym na jej wytworzenie, tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Tym samym kosztem uzyskania przychodów będzie niezamortyzowana wartość tych nakładów w momencie przekazania hali właścicielowi gruntu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy niezamortyzowana wartość hali, jako środka trwałego Spółki przekazanego bez prawa do wynagrodzenia na rzecz Wydzierżawiającego stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o CIT na moment przekazania hali przez Państwa na rzecz Wydzierżawiającego, tj. 1 czerwca 2023 r. należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczyć należy, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Państwa chroniła.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).