Wyrok NSA z dnia 19 października 2022 r., sygn. II FSK 795/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (spr.), , Protokolant Rafał Malina, po rozpoznaniu w dniu 19 października 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. sp. z o.o. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 stycznia 2019 r., sygn. akt I SA/Łd 872/21 w sprawie ze skargi P. sp. z o.o. z siedzibą w L. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 28 marca 2018 r., nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej płatnika i określenia należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za marzec 2016 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi na rzecz P. sp. z o.o. z siedzibą w L. kwotę 1499 (słownie: jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z 14 stycznia 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 872/21, w sprawie ze skargi P. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością siedzibą w L. (dalej: "Spółka") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi (dalej: "DIAS") z 28 marca 2018 r. w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej płatnika, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej: "p.p.s.a.") oddalił skargę. Pełna treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, jak i innych wyroków powołanych poniżej, dostępna jest na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej w skrócie: "CBOSA").

1.2. Stan faktyczny przedstawiony przez Sąd pierwszej instancji przedstawia się następująco. Zaskarżoną decyzją z 28 marca 2018 r. DIAS utrzymał w mocy wydaną wobec Spółki decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. (dalej: "NUS") z 31 sierpnia 2017 r. orzekającą o odpowiedzialności podatkowej płatnika i określającej należności z tytułu pobranego, a niewpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych w miesiącu marcu 2016 r. oraz niepobranego w tym okresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że w postępowaniu podatkowym ustalono m.in., że Spółka zatrudniała pracowników na podstawie umów o pracę oraz umów cywilnoprawnych, zawieranych z Polakami i cudzoziemcami. Ustalono, że Spółka zatrudniała ogółem w marcu 2016r. - 1271 osób (w tym 1257 osób na umowy cywilnoprawne). W kontrolowanym miesiącu Spółka wypłaciła wynagrodzenia z tytułów umów zleceń, m.in. zatrudnionym cudzoziemcom (pracownicy z Ukrainy). Z tytułu uzyskanych przez nich na terenie Polski przychodów, pobierano podatek dochodowy w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodów. Wszyscy zatrudnieni pracownicy z Ukrainy złożyli oświadczenie, że nie zamierzają przebywać na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Zatrudnienie pracowników z Ukrainy odbywało się na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi, które Spółka składała i rejestrowała w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. Obywatele z Ukrainy wykonywali pracę w charakterze pakowaczy ręcznych oraz pomocników magazynowych na podstawie zawartych ze Spółką "umów współpracy przy wykonaniu zlecenia", określających przedmiot i zasady współpracy oraz wynagrodzenie. Organ podatkowy pierwszej instancji uznał, że Spółka nie wywiązała się z obowiązków płatnika, tj. m.in. nie odprowadziła zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnych świadczeń na rzecz zleceniobiorców z Ukrainy w postaci zapewnienia im nieodpłatnego zakwaterowania. Mając na uwadze powyższe NUS decyzją z dnia 31 sierpnia 2017 r. orzekł o odpowiedzialności podatkowej płatnika i określił wysokość należności z tytułu: 1) pobranego, a nie wpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych w miesiącu marcu 2016 roku w wysokości 114,00 zł, 2) niepobranego podatku dochodowego od osób fizycznych w miesiącu marcu 2016 roku w wysokości 7.422,00 zł. Utrzymując w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, DIAS w decyzji z 28 marca 2018 r. zauważył, że poza sporem pozostawało uznanie jako nieodpłatne świadczenie korzystania nieodpłatnie przez jednego pracownika z lokalu mieszkalnego, a co za tym idzie opodatkowanie tego przychodu przez Spółkę jako przychodu ze stosunku pracy. Według organu kwestią sporną pozostawało zakwalifikowanie przez organ podatkowy pierwszej instancji zapewnienia przez Spółkę bezpłatnego zakwaterowania zleceniobiorcom z Ukrainy jako nieodpłatnych świadczeń i określenia Spółce wysokości należności z tytułu niepobranego podatku dochodowego od osób fizycznych w miesiącu marcu 2016 r. Zdaniem organu zostały spełnione wszystkie przesłanki, aby można było uznać nieodpłatne świadczenia w postaci zapewnienia przez Spółkę zakwaterowania zleceniobiorcom z Ukrainy, za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego organ odwoławczy stwierdził, że w związku z opłacaniem zakwaterowania za zleceniobiorców z Ukrainy, na Spółce ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.