Leasing finansowy

Brak określenia w nowym rozporządzeniu wykonawczym do ustawy o VAT z 22 marca 2002 r. przepisów z dotychczasowego rozdziału piątego rozporządzenia z 22 grudnia 1999 r. dotyczących określenia przypadków, gdy przyjęcie przez podatnika w odpłatne użytkowanie środków trwałych należących do osób trzecich może być traktowane na równi z zakupem tych środków, oznacza w praktyce ujednolicenie obowiązku podatkowego od przy umowie leasingu zarówno operacyjnym, jak i finansowym. Od 26 marca 2002 r. brak jest podstaw do rozróżniania ww. dwóch rodzajów leasingu i różnego ich opodatkowania, tj. leasingu operacyjnego od każdej raty z osobna, a leasingu finansowego jednorazowo od całej wartości przedmiotu leasingu. Do 26 marca 2002 r. jednolicie stosowaną przez organy podatkowe zasadą (orzecznictwo NSA wypowiadało się w tej kwestii różnorodnie) było, iż jeżeli przyjęcie środka trwałego w odpłatne użytkowanie było zrównane z zakupem, dla podatnika oddającego ten środek trwały w odpłatne użytkowanie musiało być konsekwentnie traktowane na równi ze sprzedażą towarów. Leasing finansowy był zatem traktowany nie jako świadczenie usługi, lecz jako sprzedaż towarów. Podstawę opodatkowania VAT przy oddaniu towaru w odpłatne użytkowanie, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami o podatku dochodowym środki te były zaliczane do składników majątku użytkownika, stanowiła zatem cała kwota (wraz z czynszem odsetkowym), którą otrzymywał podatnik z tytułu oddania w odpłatne użytkowanie, zmniejszona o kwotę podatku należnego. W takich przypadkach fakturę VAT należało - zdaniem organów podatkowych - wystawiać z wyliczonym podatkiem od całej wartości przedmiotu według stawki właściwej dla sprzedaży tego przedmiotu w kraju. Jednocześnie organy podatkowe przyjmowały, iż § 42 rozporządzenia z 22 grudnia 1999 r. miał zastosowanie wyłącznie do tzw. leasingu operacyjnego, gdyż § 6 ust. 1 pkt 4, do którego odsyłał, dotyczył obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia określonych usług, w tym również usług leasingu operacyjnego. Natomiast nie miał zastosowania do sytuacji, gdy przedmiot oddany w odpłatne użytkowanie był zaliczany do składników majątku użytkownika, ze względu na to że czynność ta traktowana była na równi ze sprzedażą towarów, a nie ze świadczeniem usług.