Wyrok NSA z dnia 22 lutego 2000 r., sygn. SA/Bk 1666/98

Zaistniałą stratę podatnik może pokryć w równych częściach z dochodu uzyskanego w najbliższych, kolejno po sobie następujących trzech latach podatkowych /art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. Przepis ten uprawnia zatem podatnika do odpowiedniego obniżenia podatku dochodowego w trzech kolejnych latach podatkowych po roku, w którym wystąpiła strata. Strata - zgodnie z przepisem art. 7 ust. 2 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - to nadwyżka kosztów uzyskania przychodów nad sumą przychodów.

Skoro więc strata może być pokryta z dochodu trzech kolejno po sobie następujących lat podatkowych, to jest to równoznaczne z możliwością obniżenia podstawy opodatkowania, a w konsekwencji i wysokości podatku, czyli w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Ordynacja podatkowa do skorzystania z ulgi podatkowej. Ta zaś sytuacja stanowi drugą z przesłanek z art. 24 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ stanowiącą podstawę do wydania decyzji określającej stratę podatnika w określonym roku podatkowym.

UZASADNIENIE

Izba Skarbowa w B. decyzją z dnia 28 sierpnia 1998 r. utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 10 czerwca 1998 r. określającą wysokość straty poniesionej przez podatnika "P." Spółkę z o.o. w S. za 1995 r. na kwotę 5.897.915,08 zł.

W uzasadnieniu decyzji Izba Skarbowa wywiodła, że argumenty przytoczone przez "P." Spółkę z o.o. w S. w odwołaniu od decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej nie znajdują oparcia w obowiązujących przepisach prawa. Określenie wysokości straty poniesionej przez podatnika znajduje oparcie i uzasadnienie w przepisie art. 24 Ordynacji podatkowej. Izba Skarbowa, nie negując stanowiska odwołującej się Spółki, iż przepis art. 24 Ordynacji podatkowej stanowi wyjątek od zasady, że stratę ustala się w decyzji kształtującej zobowiązanie podatkowe, uznała, że w sprawie będącej przedmiotem rozpatrzenia zaistniały właśnie przesłanki do zastosowania tego przepisu.