Wyrok NSA z dnia 9 września 2009 r., sygn. II FSK 529/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędzia NSA Anna Maria Świderska, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 9 września 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. W. i H. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 20 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Ke 497/07 w sprawie ze skargi T. W. i H. W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 31 lipca 2007 r. nr [...], [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. W. i H. W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 7.200 (siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 grudnia 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargi H. i T. W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 31 lipca 2007 r. w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że skarżący w 2000 r. wykazali nadwyżkę wydatków w wysokości 271.738,60 zł nad przychodami, co z uwagi na fakt pozostawania małżonków Wójcik we wspólności majątkowej spowodowało powstanie w stosunku do każdego z nich przychodu z nieujawnionych źródeł w kwocie 135.869,30 zł.

Jak stwierdził Sąd pierwszej instancji, istotą sporu między stronami było stwierdzenie czy wartość mienia zgromadzonego przez małżonków W. w 2000 r. oraz mienia pochodzącego z lat poprzednich była wystarczająca na pokrycie ponoszonych przez nich w tymże roku wydatków.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego prawidłowe było ustalenie organu podatkowego, że małżonkowie nie wskazali źródła przychodu dla wydatkowanej kwoty 271.738,60 zł. Ustalenia tego organ dokonał w oparciu o prawidłowo przeprowadzone postępowanie podatkowe, w którym wyczerpująco zebrał i rozpatrzył materiał dowodowy, zaś ocena materiału dowodowego nie wykroczyła poza ramy zakreślone art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), a przy tym pozostawała w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.