Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 07.11.2006, sygn. 1401/BP-I-4230Z-103/06/JP, Izba Skarbowa w Warszawie, sygn. 1401/BP-I-4230Z-103/06/JP

Czy w omawianej sytuacji, po dokonaniu skrócenia lub przedłużenia umowy leasingu, Spółka na podstawie odpowiednio art. 17c ustawy o pdop, bądź art. 17g ustawy o pdop, ma prawo przenieść na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem umowy w przypadku: 1) umowy leasingu operacyjnego - po cenie nie niższej od hipotetycznej wartości netto, 2) umowy leasingu finansowego - po cenie określonej w umowie sprzedaży, także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od wartości rynkowej przedmiotu leasingu?

Decyzja

Na podstawie art. 233 § 1 w związku z art. 239 i art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 29.08.2006 r. na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 21.08.2006 r. nr 1471/DPD1/423/76/06/MK w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego.

orzeka

- odmówić zmiany w/w postanowienia organu I instancji.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 19.05.2006 r. Spółka zwróciła się o udzielenie interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Spółka zawiera jako finansujący umowy leasingu operacyjnego i finansowego ze swoimi klientami. Po zakończeniu podstawowego okresu umowy leasingu operacyjnego Spółka przenosi na korzystających własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem umów, przy czym cena określona w umowach sprzedaży nie jest niższa od hipotetycznej wartości netto przedmiotów umów.
Podobnie, po zakończeniu podstawowego okresu umowy leasingu finansowego Spółka przenosi na korzystających własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem umów, przy czym cena określona w umowach sprzedaży może znacznie odbiegać od wartości rynkowej przedmiotów umów.
Spółka chce umożliwić swoim klientom przedłużanie i skracanie zawieranych umów leasingu. Po skróceniu bądź przedłużeniu umowy leasingu operacyjnego, umowa będzie spełniać nadal warunki dla leasingu operacyjnego, o których mowa w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Także w przypadku skrócenia umowy leasingu operacyjnego, okres na jaki zawarta będzie umowa po jej skróceniu nadal spełniał będzie wymogi stawiane przez przepisy art. 17b ustawy, tj. stanowił będzie co najmniej 40 % normatywnego okresu amortyzacji, jeśli przedmiotem umowy są środki trwałe podlegające amortyzacji, bądź będzie wynosił 10 lat, jeżeli przedmiotem leasingu są nieruchomości podlegające amortyzacji.
Podobnie w przypadku umowy leasingu finansowego, po jej skróceniu lub przedłużeniu, nadal będą spełnione warunki, o których mowa w art. 17f ustawy.
W związku z opisanym stanem faktycznym Spółka sformułowała następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych: czy w omawianej sytuacji, po dokonaniu skrócenia lub przedłużenia umowy leasingu, Spółka na podstawie odpowiednio art. 17c ustawy o pdop, bądź art. 17g ustawy o pdop, ma prawo przenieść na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem umowy w przypadku:
- umowy leasingu operacyjnego - po cenie nie niższej od hipotetycznej wartości netto,
- umowy leasingu finansowego - po cenie określonej w umowie sprzedaży, także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od wartości rynkowej przedmiotu leasingu?
Zdaniem wnioskodawcy czynności przedstawione w pytaniu są zgodne z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Dla sprzedaży przedmiotu leasingu i zastosowania preferencyjnych zasad sprzedaży poleasingowej, istotne znaczenie ma, aby sprzedaż przedmiotu leasingu została dokonana po upływie podstawowego okresu umowy leasingu. Zdaniem Spółki definicja podstawowego okresu umowy leasingu, zawarta w art. 17a ustawy, odnosi się wyłącznie do okresu, na który umowa została zawarta, bez uwzględnienia okresu, którego strony w sposób ostateczny nie uwzględniły, a przewidziały taką możliwość w umowie leasingu. Celem tego przepisu jest odnoszenie skutków podatkowych do okresu ściśle oznaczonego w umowie leasingu, a nie potencjalnego okresu przewidzianego w umowie, na który umowa może być przedłużona lub skrócona. Natomiast późniejsza zmiana umowy powoduje nowe ustalenie okresu podstawowego, czyli następuje konkretyzacja okresu, który albo nie był w ogóle w umowie przewidziany, albo był przewidziany jedynie jako możliwość.
Spółka uważa, że podstawowy okres umowy leasingu można rozumieć w ten sposób, iż jeśli umowa leasingu nie zawiera klauzuli przedłużenia lub skrócenia, zgodnie z którą taka zmiana nie stanowi zmiany samej umowy, to ustalenie przez strony umowy nowego okresu obowiązywania umowy jest ustaleniem nowego okresu podstawowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Postanowieniem z dnia 21.08.2006 r. Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe. Powołując się na treść art. 17a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym przez podstawowy okres umowy leasingu rozumie się czas oznaczony, na jaki została zawarta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona, stwierdził, iż powodem wprowadzenia zapisu o nie uwzględnieniu przedłużenia bądź skrócenia umowy jest konstrukcja leasingu, pozwalająca na amortyzację ekonomiczną przedmiotu leasingu w znacznie krótszym czasie, niż amortyzacja podatkowa. Podstawowym narzędziem mającym zapobiegać takim działaniom podatników jest uzależnienie niektórych, szczególnie atrakcyjnych skutków podatkowych umowy leasingu od zawarcia takiej umowy na okres powiązany wprost ze stawkami amortyzacji poszczególnych środków trwałych. Ustawodawca uznał bowiem, że odniesienie długości trwania umowy do poszczególnych stawek amortyzacyjnych najpełniej oddaje specyfikę leasingu poszczególnych rzeczy lub praw.Zdefiniowany w ustawie podstawowy okres umowy leasingu stanowi zatem przedział czasowy, na jaki umowa została pierwotnie zawarta, a nie faktyczny czas trwania umowy. Niezależnie od tego, czy nastąpiłoby skrócenie lub wydłużenie okresu obowiązywania umowy w jej trakcie, podstawowym okresem umowy zawsze jest ten, który ustalony został przez strony umowy przed jej wejściem w życie. Powyższy wniosek wynika z wykładni gramatycznej art. 17a pkt 2, który wyłącza z podstawowego okresu umowy czas jej przedłużenia lub skrócenia.