Interpretacja indywidualna z dnia 14.10.2010, sygn. ITPB3/423-383/10/PS, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPB3/423-383/10/PS

Dotyczy zasad (potrącania) zaliczania nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2010 r. (data wpływu 26 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad zaliczania nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2010 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad zaliczania nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje między innymi sprzedaży towarów. W związku z prowadzoną działalnością powstają w Spółce liczne wierzytelności. Zdarzają się sytuacje kiedy wierzytelności te nie są regulowane przez dłużników i istnieje konieczność skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wierzytelności te - zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są zarachowywane jako przychody należne. Po uzyskaniu pozytywnego rozstrzygnięcia tj. nakazu zapłaty lub wyroku zasądzającego od dłużnika daną należność, w przypadku nieuregulowania zasądzonych kwot, Spółka występuje przeciwko dłużnikom na drogę postępowania egzekucyjnego, tj. kieruje sprawę do komornika wnosząc o wyegzekwowanie zasądzonych należności. W niektórych przypadkach egzekucje te okazują się nieskuteczne ze względu na brak jakiegokolwiek majątku dłużnika. W takich sprawach komornik umarza postępowanie egzekucyjne z powodu bezskutecznej egzekucji. Po otrzymaniu takiego postanowienia Spółka analizuje sytuację dłużnika pod kątem możliwych jeszcze do podjęcia działań zmierzających do zaspokojenia wierzytelności. Jeśli Spółka nie widzi możliwości podjęcia jakichkolwiek działań, które mogą okazać się skuteczne, uznaje, że otrzymane od organu egzekucyjnego postanowienie odpowiada stanowi faktycznemu. Uznanie to następuje nie tylko w roku, w którym komornik wydał postanowienie o umorzeniu egzekucji z powodu bezskuteczności, ale także w latach następnych. Prowadzone postępowania egzekucyjne na skutek braku majątku dłużnika zostały umorzone przez komornika w latach 2004 - 2007. W latach, w których wydane zostały przedmiotowe postanowienia Spółka nie dokonała zaliczenia tych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów (analizowała sytuacje dłużników, liczyła na ujawnienie majątku nieznanego komornikowi w trakcie prowadzenia egzekucji). Ustalenie, że nie ma możliwości odzyskania należności nastąpiło w roku 2010.