Interpretacja indywidualna z dnia 02.11.2017, sygn. 0111-KDIB2-3.4011.142.2017.2.SK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-3.4011.142.2017.2.SK

w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania świadczenia otrzymanego na podstawie ugody sądowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 16 sierpnia 2017 r., (data wpływu 21 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z 27 września 2017 r. (data wpływu 3 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania świadczenia otrzymanego na podstawie ugody sądowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania świadczenia otrzymanego na podstawie ugody sądowej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 18 września 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4011.142.2017.1.SK wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku, co też nastąpiło 3 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od dziecka zamieszkiwała wraz z rodzicami w mieszkaniu położnym w mieście X przy ulicy Y. Jednocześnie decyzją Urzędu Dzielnicowego miasta X z dnia 8 stycznia 1990 r. ojciec Wnioskodawczyni otrzymał przydział ww. lokalu. Po śmierci ojca w dniu 16 października 1990 r. na mocy obowiązujących wówczas przepisów Wnioskodawczyni wstąpiła w stosunek najmu ww. mieszkania. Właścicielem nieruchomości przy ulicy Y na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej byli Pan A i Pani B, którzy nabyli udział we współwłasności ww. nieruchomości na podstawie umowy zawartej w dniu 2 marca 2006 r. z dotychczasową współwłaścicielką Panią C. Nowi ww. współwłaściciele od początku podejmowali próby pozbawienia poszczególnych lokatorów kamienicy przy ulicy Y tytułów prawnych do najmu lokali usiłując doprowadzić do orzeczenia względem nich obowiązku opuszczenia i opróżnienia dotychczas zajmowanych lokali mieszkalnych. A i B pozwem z dnia 26 marca 2008 r. wnieśli o nakazanie Wnioskodawczyni opróżnienia rzekomo zajmowanego bez tytułu prawnego mieszkania (mimo że Wnioskodawczyni tytuł prawny taki podsiadała). Z uwagi na fakt, iż wbrew twierdzeniom właścicieli Wnioskodawczyni posiada tytuł prawny do mieszkania, Sąd Rejonowy w mieście X wyrokiem z 22 kwietnia 2008 r. oddalił powództwo w całości. Po bezskutecznej próbie eksmisji współwłaściciele budynku przy ulicy Y w dalszym ciągu usiłując doprowadzić do opuszczenia przez Wnioskodawczynię zajmowanego od dziecka lokalu zaproponowali, wykorzystując przymusowe położenie Wnioskodawczyni (lokatora), pod pozorem konieczności wykonania przez nich prac budowlanych w ww. budynku, zawarcie umowy zamiany mocą której na czas trwania remontu kamienicy Wnioskodawczyni miałaby przenieść się czasowo do lokalu zamiennego położonego w mieście X przy ulicy Z. Wnioskodawczyni zapewniona przez właścicieli o możliwości powrotu do dotychczas zajmowanego lokalu przy ulicy Y zaraz po zakończeniu remontu kamienicy oraz utwierdzona w tym przekonaniu, po zapoznaniu się z konstrukcją umowy zamiany zawartej jedynie na czas określony tj. czas trwania remontu, gwarantujący Wnioskodawczyni jednocześnie powrót do zajmowanego dotychczas mieszkania, jak i określający wysokość czynszu najmu po powrocie, Wnioskodawczyni zgodziła się na podstawie ww. umowy, która ostatecznie została zawarta 14 września 2008 r. Remont budynku przy ulicy Y nie został zakończony w terminie i ostatecznie trwał bardzo długo. Po jego zakończeniu, wbrew postanowieniom zawartym w umowie zamiany z 14 września 2008 r. i zapewnieniom współwłaścicieli nigdy nie zaproponowano Wnioskodawczyni powrotu do zajmowanego wcześniej lokalu mieszkalnego, a wszelkie podejmowane przez Wnioskodawczynię próby nawiązania kontaktu ze współwłaścicielami i wyrażania chęci i wzywania ich do powrotu Wnioskodawczyni do ww. lokalu nie dały żadnego efektu. Mało tego, najprawdopodobniej w wyniku prac remontowych przeprowadzonych w budynku przedmiotowy lokal mieszkalny, który Wnioskodawczyni dotychczas zajmowała przestał istnieć, stając się częścią innego lokalu o większej powierzchni. Jednocześnie w numeracji budynku w Księdze Wieczystej nie było już lokalu mieszkalnego o numerze zajmowanym przez Wnioskodawczynię, pozostał jedynie lokal mieszkalny o innym numerze. Podkreślić również należy, że wysoce prawdopodobne jest, że ww. współwłaściciele lokalu oferując i ostatecznie zawierając z Wnioskodawczynią umowę zamiany wiedzieli i planowali podstępnie i umyślnie, iż nie umożliwią powrotu Wnioskodawczyni do mieszkania. Bardziej korzystne było bowiem dla nich sprzedanie nowopowstałego lokalu za znaczną kwotę niż ewentualny dalszy najem lokalu. Wnioskodawczyni wskazała, że z tego co się orientowała takimi metodami posługują się właściciele kamienic chcąc pozbyć się z lokali w nich znajdujących się niewygodnych lokatorów aby potem sprzedać mieszkania, w przekonaniu właścicieli, wolne od wszelkich obciążeń. W styczniu 2011 r. właściciele sprzedali mieszkanie przy ulicy Y. Jednocześnie podkreślić należy, że po sprzedaży ww. lokalu mieszkalnego uniemożliwiającego Wnioskodawczyni powrót do lokalu mimo, że formalnie umowa najmu nigdy nie została skutecznie rozwiązana. Pan A i Pani B podjęli wraz z synem i synową działania mające na celu pozbawienie Wnioskodawczyni również prawa do dotychczasowego lokalu zamiennego wypowiadając po raz pierwszy w dniu 18 lipca 2013 r. umowę z powodu rzekomego zamiaru zamieszkania w ww. lokalu przez Pana A i Panią B. Ponowne wypowiedzenie umowy najmu miało miejsce w dniu 22 stycznia 2015 r. z powodu rzekomych zaległości w zapłacie czynszu najmu, mimo, że Wnioskodawczyni regularnie wpłacała umówioną kwotę czynszu najmu na konto wynajmujących. W tym miejscu zauważyć należy również, że lokal zamienny w którym Wnioskodawczyni miała mieszkać w okresie remontu budynku przy ulicy Y nie był własnością Pana A i Pani B, a jedynie był wynajmowany na czas określony do 31 sierpnia 2009 r. przez ich syna. Mimo, że jak wynikało z treści umowy zamiany z 14 września 2008 r. do czasu gdy Wnioskodawczyni nie zostanie umożliwiony powrót do dotychczas zajmowanego mieszkania miała prawo mieszkać w lokalu zamiennym, byli współwłaściciele rozpoczęli działania mające na celu doprowadzenia do opuszczenia i opróżnienia przez Wnioskodawczynię ww. lokalu zamiennego, wypowiadając umowę najmu. Pozwem z 15 maja 2015 r. Pan A i Pani B ponownie wystąpili przeciwko Wnioskodawczyni z żądaniem orzeczenia eksmisji, tym razem z lokalu zamiennego przy ulicy Z. Ponadto, w grudniu 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła do Sądu wniosek o ustanowienie depozytu sądowego dla wpłat czynszu za lokal zamienny. Po kolejnych rozprawach, nie wytrzymując tego psychicznie Wnioskodawczyni w dniu 29 listopada 2016 r. zawarła ugodę sądową. W ugodzie Wnioskodawczyni zobowiązała się do opuszczenia i opróżnienia lokalu zamiennego do 28 lutego 2017 r. W zamian za to zobowiązują się wypłacić Wnioskodawczyni 50.000 zł. w dniu wydaniu lokalu. Wnioskodawczyni otrzymała pieniądze 28 lutego 2017 r. i wpłaciła na konto osobiste. Wnioskodawczyni nadmieniła, że jest osobą samotną, nie ma własnej rodziny. Matka Wnioskodawczyni zmarła 6 grudnia 2006 r.