Postanowienie SN z dnia 29 lutego 2024 r., sygn. II KK 512/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Andrzej Stępka

po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2024 r.

na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

sprawy T. K. Z.

skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i in.,

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 7 marca 2023 r., sygn. akt XI Ka 1014/22, zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 14 lipca 2022 r., sygn. akt III K 478/21,

p o s t a n o w i ł

1. oddalić kasację obrońcy skazanego jako oczywiście bezzasadną;

2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

[PGW]

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie z dnia 14 lipca 2022 r., sygn. akt III K 478/21, oskarżony T. K. Z. został uznany za winnego popełnienia występku z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. polegającego na tym, że w okresie od 27 stycznia 2021 r. do 3 marca 2021 r. w L., w datach dziennych nieustalonych, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie groził M. R. pobiciem, zgwałceniem, spowodowaniem obrażeń ciała, pozbawieniem wolności, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności - i za to na podstawie art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 57b k.k. Sąd skazał go na karę roku pozbawienia wolności [zarzut z pkt III aktu oskarżenia]; na podstawie art. 41a § 1 k.k. Sąd orzekł zakaz kontaktowania się oskarżonego T. Z. z M. R. połączony z zakazem zbliżania się do pokrzywdzonego na odległość mniejszą niż 50 metrów na okres 6 lat, przy czym na podstawie art. 63 § 3 k.k. na poczet tych środków karnych zaliczono oskarżonemu okres stosowania w sprawie analogicznych środków zapobiegawczych począwszy od dnia 5 marca 2021 r. do dnia 14 lipca 2022 r.; na podstawie art. 46 § 1 k.k. dodatkowo orzeczono obowiązek zapłaty przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 5.000 złotych.

Sąd Rejonowy na mocy tego samego wyroku uniewinnił oskarżonego T. K. Z. od popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia, tj. tego, że: w listopadzie 2019 r. daty dziennej nieustalonej w L., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wyzyskał przymusowe położenie M. R. i zawarł z nim umowę pożyczki kwoty 40.000 zł nakładając na niego obowiązek świadczenia niewspółmiernego ze świadczeniem wzajemnym, tj. o czyn z art. 304 § 1 k.k.; oraz tego, że w okresie od listopada 2019 r. do grudnia 2019 r. w datach dziennych nieustalonych, w L., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wyzyskał przymusowe położenie M. R. i zawarł z nim dwie umowy pożyczki na łączną kwotę 30.000 zł nakładając na niego obowiązek świadczenia niewspółmiernego ze świadczeniem wzajemnym, tj. o czyn z art. 304 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.