Postanowienie SN z dnia 9 stycznia 2024 r., sygn. I USK 49/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt

w sprawie z odwołania T.F.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.
‎o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 9 stycznia 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie
‎z dnia 16 września 2022 r., sygn. akt III AUa 303/22,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

[az]

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 kwietnia 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił odwołującemu się T.F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 16 grudnia 2021 r., oddalił odwołanie T.F. od powyższej decyzji organu rentowego.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, wyrokiem z dnia 16 września 2022 r., oddalił apelację odwołującego się od wyroku Sądu Okręgowego.

W sprawie ustalono, że odwołujący się T.F. jest częściowo niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych. Niezdolność ta nie powstała w okresie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia, czyli przed 30 sierpnia 2015 r., ale w grudniu 2015 r., a zatem nie spełniła się przesłanka z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2023 r., poz. 1251 ze zm.; dalej ustawa emerytalna). Równocześnie wobec braku po stronie odwołującego się całkowitej niezdolności do pracy, nie było podstaw do zastosowania w jego przypadku art. 57 ust. 2 czy też art. 58 ust. 4 ustawy emerytalnej.