Dopuszczalność nagrań jako dowodów w sprawach pracowniczych - Wyrok SN z dnia 7 listopada 2023 r., sygn. II PSKP 12/23

Nagrania wykonane bez wiedzy rozmówcy mogą być uznane za dopuszczalne dowody w sprawach pracowniczych, jeśli mają istotne znaczenie dowodowe i korespondują z innymi zgromadzonymi dowodami.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romuald Dalewski (przewodniczący) ‎

SSN Jarosław Sobutka 

‎SSN Robert Stefanicki (sprawozdawca)

w sprawie z powództwa A. Z. i W.C. ‎przeciwko M. K. ‎o odszkodowanie, odprawę i wynagrodzenie, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 7 listopada 2023 r., ‎skargi kasacyjnej strony powodowej i strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie ‎z dnia 23 lipca 2021 r., sygn. akt IV Pa 42/21,

1. oddala skargę kasacyjną pozwanego,

2. w uwzględnieniu skargi kasacyjnej strony powodowej uchyla zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie z dnia 23 lipca 2021 r. sygn. akt IV Pa 42/21, w punkcie II. w zakresie oddalenia roszczenia powódek o wyrównanie wynagrodzenia z 2020 roku i w tej części przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego i kasacyjnego,

3. oddala skargę kasacyjną strony powodowej w pozostałej części.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 15 kwietnia 2021 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie (IV P 164/20) zasądził od pozwanego M. K. na rzecz powódek A. Z. i W. C. po 7.800,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę wraz z określonymi w wyroku odsetkami, zaś w pozostałej części powództwa oddalił. Ponadto zasądził od A. Z. na rzecz pozwanego kwotę 1.648,44 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz od W. C. na rzecz pozwanego kwotę 3.043,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki W.C. kwotę 500,00 zł tytułem zwrotu części uiszczonej przez nią opłaty, a od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500,00 zł tytułem części opłaty, od której uiszczenia A. Z. była zwolniona z mocy ustawy. Jak ustalił Sąd Rejonowy, powódka A. Z. była zatrudniona u pozwanego M. K. na stanowisku kadrowej/specjalistki ds. płac i organizacji od 2011 r., początkowo na ¼ etatu, a od dnia 1 grudnia 2011 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W umowach o pracę powódki wskazano wynagrodzenie w wysokości 4.000 zł (od dnia 22 listopada 2018 r.), 4.500 zł (od dnia 1 stycznia 2019 r.), a następnie, w związku ze zmniejszeniem wymiaru czasu pracy do połowy na kolejno 2.250 zł (od dnia 1 września 2019 r.) i 2.600 zł (od dnia 1 stycznia 2020 r.). Na takie kwoty opiewały formularze PIT 11 i takie sumy powódka potwierdzała na listach płac. Powódka A. Z. podpisała wniosek o wypłatę wynagrodzenia do rąk własnych. Natomiast powódka W. C. była zatrudniona w przedsiębiorstwie pozwanego na stanowisku głównej księgowej od stycznia 2008 r. do 26 października 2017 roku, na czas nieokreślony, początkowo w wymiarze ½ części etatu, a następnie w pełnym wymiarze czasu pracy. Umowa o pracę została rozwiązana za porozumieniem stron, z tym że za pracodawcę oświadczenie złożyła A. Z.. Kolejną umowę o pracę powódka zawarła z pozwanym w dniu 2 listopada 2017 r. na warunkach i zasadach jak poprzednio. Wynagrodzenie powódki zgodnie z ostatnią umową o pracę wynosiło kwotę 2.600,00 zł. Takie też kwoty były wskazywane we wszystkich dokumentach. Powódka także podpisała wniosek o wypłatę wynagrodzenia do rąk własnych. W dniu 30 kwietnia 2020 r. pracodawca złożył A. Z. i W. C. oświadczenia o wypowiedzeniu umów o pracę. W obu przypadkach jako przyczynę decyzji pracodawcy wskazano brak prawidłowych relacji służbowych oraz nienależyte wykonywanie obowiązków pracowniczych. Podczas wręczenia powódkom przedmiotowych oświadczeń pracodawca nie wyjaśnił jakie konkretne ich zachowania, działania lub zaniechania legły u podstaw rozwiązania z nimi umowy o pracę.