Wyrok NSA z dnia 29 listopada 2023 r., sygn. II OSK 1562/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie: sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.) sędzia del. WSA Grzegorz Antas po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej O. z siedzibą w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 marca 2022 r. sygn. akt II SA/Gd 646/21 w sprawie ze skargi O. z siedzibą w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego Gdańsku z dnia 31 sierpnia 2021 r. nr SKO Gd/306/21 w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 9 marca 2022 r., II SA/Gd 646/21, oddalił skargę O. z siedzibą w B. (dalej Towarzystwo) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku (dalej SKO) z dnia 31 sierpnia 2021 r. w przedmiocie warunków zabudowy.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd stwierdził, że orzekające w sprawie organy słusznie odmówiły ustalenia warunków zabudowy dla legalizacji samowoli budowlanej istniejących trzech budynków wolno stojących, oznaczonych na załączniku graficznym wniosku nr [...], wykorzystywanych na potrzeby schroniska dla zwierząt na terenie działek nr [...] i [...] w obrębie D., gmina L. W ocenie Sądu planowane przez Towarzystwo przedsięwzięcie wymagało uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach albowiem przedsięwzięcie to, jak słusznie oceniły organy, stanowi przedsięwzięcie mogące potencjalnie oddziaływać na środowisko. Zgodnie z treścią § 3 ust. 1 pkt 57 lit. b) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U.2019.1839; dalej "rozporządzenie") do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko się zabudowę usługową inną niż wymienioną w pkt 56, w szczególności szpitale, placówki edukacyjne, kina, teatry lub obiekty sportowe, wraz z towarzyszącą jej infrastrukturą: nieobjęta ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo miejscowego planu odbudowy, o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż: 0,5 ha na obszarach objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-5, 8 i 9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, lub w otulinach form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy. Jak wynika zaś z akt sprawy teren działek nr: [...] i [...] położony jest w granicach otuliny Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, utworzonego na podstawie uchwały Sejmiku Województwa Pomorskiego z dnia 27 kwietnia 2011 r., nr 143/VII/11, w sprawie Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, zmienionej uchwałą Sejmiku Województwa Pomorskiego z dnia 25 lipca 2016 r., nr 263/XXIV/2016. Zdaniem Sądu, niewątpliwie zabudowa na potrzeby schroniska dla zwierząt stanowi zabudowę usługową, o której mowa w § 3 ust. 1 pkt 57 lit. b) rozporządzenia. Co więcej, teren działek objętych wnioskiem Towarzystwa ma łączną powierzchnię 1,46 ha, a tym samym uznać należy, że objęta wnioskiem zabudowa ma powierzchnię większą niż 0,5 ha. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest już pogląd, że określenie granic terenu objętego wnioskiem dotyczy prawnych granic terenu inwestycji, tj. granic o przebiegu ustalonym w trybie przewidzianym odrębnymi przepisami, co wyklucza wskazywanie przez inwestora jako terenu inwestycji wyłącznie fragmentu działki ewidencyjnej, dla której mają być ustalone warunki zabudowy. Tak też określiło Towarzystwo przedmiot niniejszego postępowania, wskazując we wniosku z dnia 4 marca 2020 r., zmodyfikowanym następnie w piśmie z dnia 2 maja 2020 r., że wnosi o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji zlokalizowanej na obszarze działek nr [...] i [...].