Wyrok NSA z dnia 13 marca 2024 r., sygn. I GSK 241/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Beata Sobocha-Holc Sędzia NSA Bogdan Fischer (spr.) Sędzia del. WSA Krzysztof Sobieralski po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej w sprawie skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 9 listopada 2022 r., sygn. akt I SA/Go 331/22 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Zarządu Województwa Lubuskiego z dnia 14 czerwca 2022 r., nr 2/LRPO/2022 w przedmiocie rozłożenia na raty należności z tytułu zwrotu dofinansowania 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M. S. na rzecz Zarządu Województwa Lubuskiego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 9 listopada 2022 r., sygn. akt I SA/Go 331/22 oddalił skargę M. S. (dalej "skarżący", "strona") na decyzję Zarządu Województwa Lubuskiego z dnia [...] czerwca 2022 r. nr [...] w przedmiocie rozłożenia na raty należności z decyzji o zwrocie dofinansowania oddala skargę w całości.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy.

Skarżący prowadzący działalność gospodarczą pod firmą S. M. M. P.[...], 20 października 2010 r. podpisał umowę o dofinansowanie projektu nr [...] pt. "[...]". W związku z kontrolą doraźną na miejscu realizacji projektu w dniach 1-3 lutego 2016 r., Instytucja Zarządzająca LRPO stwierdziła naruszenie umowy o dofinansowanie i decyzją ZWL z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...], skarżący został zobowiązany do zwrotu dofinansowania. Wyrokiem z dnia 10 października 2018 r. o sygn. akt I SA/Go 306/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę strony na ww. decyzję administracyjną.

Pismem z 15 października 2018 r., skarżący zwrócił się z wnioskiem o rozłożenie na raty należności wynikającej z ww. decyzji z dnia [...] kwietnia 2018 r. W wyniku rozpoznania tego wniosku decyzją z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...], organ odmówił rozłożenia ww. należności na raty uznając, iż sytuacja finansowa strony jest względnie dobra i umożliwia jednorazową spłatę należności. W wyniku ponownego rozpoznania sprawy, decyzją z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...], ZWL uchylił w całości decyzję nr [...] z dnia [...] lutego 2019 r. w sprawie odmowy rozłożenia na raty należności wynikającej z decyzji nr [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r. i w tym zakresie orzekł się co do istoty sprawy poprzez rozłożenie należności na raty według harmonogramu z terminem zapłaty ostatniej raty na dzień 10 grudnia 2024 r. Następnie skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, który wyrokiem z 30 października 2019 r. sygn. akt I SA/Go 608/19 uchylił w całości. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, ZWL decyzją o nr [...] z dnia 24 listopada 2020 r., utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...]. Na powyższą decyzje skarżący złożył ponownie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, który wyrokiem z 18 marca 2021 r. I SA/Go 21/21 uchylił w całości zaskarżoną decyzję z [...] listopada 2020 r. Odwołał się do wyroku z 30 października 2019 r. podkreślając, że rolą organu było jedynie ustalenie aktualnych możliwości płatniczych skarżącego i ustalenie harmonogramu spłat. Wnioski organu, w świetle związania wynikającego z art. 153 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022, poz. 329) dalej "p.p.s.a.", było nieuprawnione, bowiem w ponownie przeprowadzonym postępowaniu, zamiast ograniczyć je do analizy możliwości płatniczych skarżącego w celu ustalenia ilości i wysokości rat realnie możliwych do wykonania uznał, że skarżący nie wykazał możliwości poniesienia rat i dochowania terminu płatności. Skarga kasacyjna wywiedziona od ww. wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego, została oddalona wyrokiem z 7 października 2021 r. sygn. akt I GSK 569/21. Sąd kasacyjny podkreślił, że w rozpoznawanej sprawie oczywiste jest, że nie nastąpiła zmiana prawa, natomiast sporne jest zagadnienie, czy nastąpiła tak zmiana okoliczności faktycznych, która uzasadniałaby odstąpienie od zasady sformułowanej w art. 153 p.p.s.a.