Uznanie Sprzedających za podatników podatku VAT w związku ze sprzedażą Działek wydzielonych z Działki.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lutego 2024 r. wpłynął Pani wniosek wspólny z 7 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku uznania Sprzedających za podatników podatku VAT w związku ze sprzedażą Działek wydzielonych z Działki nr 1.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 8 kwietnia 2024 r. (wpływ 8 kwietnia 2024 r.).

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowana będąca stroną postępowania:

LC

2)Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

GC

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawcy są osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej.

Wnioskodawcy nabyli niezabudowaną nieruchomość gruntową stanowiącą działkę ewidencyjną nr 1 położoną w (…), gmina (…), dla której Sąd Rejonowy dla (…) w (…), (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (…), na podstawie umowy darowizny z dnia 24 lipca 1995 r. (dalej: „Nieruchomość”). Nieruchomość stanowi składnik majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską Wnioskodawców.

W 2020 r. nastąpił podział geodezyjny Nieruchomości na 13 mniejszych działek o numerach 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12 i 1/13. Podział został dokonany na wniosek Wnioskodawców, na podstawie art. 97 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami zatwierdzony decyzją i Wójta Gminy (…) Nr. (…) z dnia 2 lipca 2020 r. (…).

Procedura podziałowa została przeprowadzona w celu dostosowania Nieruchomości do wymogów przewidzianych w uchwale Nr (…) Rady Gminy (…) z dnia 27 października 2004 r. w sprawie zatwierdzenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego wsi (…) Etap (…) (dalej: „MPZP”).

Dodatkowo, jak Wnioskodawcy ustalili z przedstawicielami Gminy (…), podział Nieruchomości był niezbędny dla wybudowania przez tę gminę elementów uzbrojenia (instalacje wodno-kanalizacyjne, gazowe, doprowadzające energię elektryczną itp.). Dopiero podział umożliwiał przejęcie przez Gminę terenów przeznaczonych pod budowę ww. urządzeń, co z kolei umożliwiało zagospodarowanie Nieruchomości w zgodzie z MPZP.

Zgodnie z MPZP:

• 11 działek (nr ewid. 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/12 i 1/13) położonych jest na terenie przeznaczonym zgodnie z planem pod istniejącą i projektowaną zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, z przeznaczeniem dopuszczalnym: usługi nieuciążliwe towarzyszące zabudowie mieszkaniowej (dalej: Działki),
• 2 działki (nr ewid. 1/6 i 1/11) oznaczone zostały zgodnie z planem jako teren komunikacji przeznaczony pod drogę dojazdową (dalej: Działki pod Drogę).

Działki pod Drogę z chwilą, z którą decyzja podziałowa stała się ostateczna, przeszły na własność gminy, zgodnie z art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zgodnie z danymi ewidencji gruntów i budynków, Działki stanowią grunty orne oznaczone symbolem R. Działki nie są zabudowane. Wszystkie działki objęte są jedną wspólną księgą wieczystą.

Dziewięć Działek ma dostęp do drogi publicznej, natomiast pozostałe dwie Działki uzyskają dostęp do drogi publicznej poprzez ustanowienie odpowiedniej służebności zgodnie z art. 99 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Wnioskodawcy planują założyć spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (dalej: Spółka). Oprócz Wnioskodawców, wspólnikiem Spółki będzie także syn Wnioskodawców. Przedmiotem działalności Spółki będzie działalność deweloperska.

Wnioskodawcy planują sprzedać Działki na rzecz Spółki. Do chwili sprzedaży Działek na rzecz Spółki, Działki te nie będą przedmiotem żadnych innych czynności niż opisane powyżej, w szczególności w odniesieniu do Działek nie będą pozyskiwane decyzje dotyczące procesu inwestycyjnego, nie będą prowadzone działania marketingowe ani żadne czynności faktyczne mające przygotować Działki pod przyszłą inwestycję.

Spółka, po opracowaniu projektu budowlanego oraz dokonaniu niezbędnych zgłoszeń urzędowych (tudzież pozyskaniu wymaganych pozwoleń), ma w planie wybudować na tych Działkach budynki mieszkalne jednorodzinne wraz z garażami, a następnie sprzedać te budynki zainteresowanym osobom trzecim.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

Działka nr 1 oraz działki po podziale nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12 oraz 1/13 nie były oraz nie są wykorzystywane przez Panią ani przez Pana GC w gospodarstwie rolnym.

Działka nr 1 oraz działki po podziale nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12 oraz 1/13 stanowiły składnik majątku prywatnego objętego wspólnością ustawową małżeńską i były wykorzystywane jako nieużytki.

Nie była Pani oraz nie jest Pani rolnikiem ryczałtowym w myśl art. 2 ust. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Pan GC nie był oraz nie jest rolnikiem ryczałtowym w myśl art. 2 ust. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Z działki nr 1 oraz działki po podziale nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12 oraz 1/13 nie były oraz nie są sprzedawane płody rolne opodatkowane podatkiem VAT.

Działka nr 1 oraz działki po podziale nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12 oraz 1/13 nie były oraz nie są wykorzystywane przez Panią ani przez Pana GC do działalności gospodarczej, lecz stanowią majątek osobisty Wnioskodawców. Nieruchomość nie była wykorzystywana w żaden ściśle określony sposób, lecz stanowiła zaplecze majątkowe.

Opracowanie projektu budowlanego oraz dokonanie zgłoszeń urzędowych nastąpi po nabyciu ww. działek przez Spółkę.

Działka nr 1 oraz działki po podziale nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12 oraz 1/13 nie były oraz nie są przedmiotem umów najmu, dzierżawy ani innych umów o podobnym charakterze.

Pytanie

Czy sprzedaż przez Wnioskodawców Działek Spółce powinna być kwalifikowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, a w rezultacie Wnioskodawcy, sprzedając Działki Spółce, będą działali w charakterze podatników VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawców, sprzedaż przez nich Działek na rzecz Spółki nie powinno być kwalifikowane jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, a w rezultacie Wnioskodawcy, nie będą działali w charakterze podatników VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy VAT.

Z przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawcy nie będą występować w charakterze podatników VAT, ponieważ nabyli Nieruchomość w celach prywatnych, a następnie podjęli decyzję o zbyciu Działek do Spółki, celem racjonalnego zagospodarowania swojego majątku w formie inwestycji. Należy zauważyć, że działalność gospodarczą w odniesieniu do Działek będzie prowadzić dopiero Spółka, która jednak będzie odrębnym podmiotem od Wnioskodawców i to Spółka będzie podatnikiem w rozumieniu Ustawy VAT.

Natomiast przed sprzedażą Działek do Spółki, zakres czynności podjętych przez Wnioskodawców w odniesieniu do tych Działek w żadnym wypadku nie pozwala na uznanie, że działalność Wnioskodawców będzie miała charakter profesjonalny.

Analogiczne stanowiska można odnaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Przykładowo, NSA w wyroku z 27 maja 2014 r. (I FSK 774/13) stwierdził, że: „(...) zbycie nawet kilkunastu działek, powstałych z podziału gruntu rolnego i po uzyskaniu warunków ich zabudowy, nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej VAT, gdyż brak przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w zakresie zbycia gruntów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności), co wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym, niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. Sprzedaż gruntów w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie oznacza, że sprzedający nie może działać z zamiarem uzyskania jak największej ceny z tego rodzaju sprzedaży. Nie jest to żadne kryterium wskazujące na prowadzenie działalności gospodarczej, gdyż naturalne jest, że również w obrocie „prywatnym” dąży się do uzyskania jak najkorzystniejszych warunków sprzedaży”.

Jak z kolei podniósł NSA w wyroku z 17 kwietnia 2019 r. (I FSK 578/17): „(...) nie można się zgodzić z sądem pierwszej instancji, że całokształt działań podejmowanych przez skarżącego w stosunku do nieruchomości, które stanowiły jego własność, tj.: podział nieruchomości na 7 mniejszych działek, wydzielenie drogi wewnętrznej, utwardzenie tej drogi, wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, dowodzi, że skarżący działa jak osoba prowadząca działalność w zakresie handlu nieruchomościami”.

Dodatkowo wyrok NSA, wydany w składzie 7 sędziów dnia 29 października 2007 r. (I FPS 3/07), podkreśla znaczenie warunku, jakim jest nabycie nieruchomości do majątku prywatnego: „(...) Innymi słowy, jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług, i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki bowiem nabywany był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług”.

Należy także odnieść się do kryteriów sformułowanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. W powyższym wyroku TSUE sformułował tezę, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, a ponadto TSUE wskazał, że na cele kwalifikacji transakcji sprzedaży nieruchomości:

• sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego, bowiem dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych;
• okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca; nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów, całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym.

Natomiast jako okoliczność wskazującą na fakt, że sprzedaż nieruchomości jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów VAT, TSUE wskazał fakt podejmowania przez zainteresowanego aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, przy zaangażowaniu środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Kryteria wskazane w powyższym wyroku TSUE uległy konkretyzacji w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Przede wszystkim, na gruncie art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy VAT, sądy administracyjne podkreślają, że nawet uzyskanie warunków zabudowy, podział nieruchomości w celu uzyskania lepszej ceny, wydzielenie drogi, liczba transakcji, odstępy pomiędzy transakcjami i wysokość osiągniętych przychodów, nie są decydujące i nie są czynnościami, które same z siebie wykraczałyby poza zarząd majątkiem prywatnym (tak np.: wyrok WSA w Łodzi z 18 października 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 612/17; wyrok NSA z 3 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 1888/17; wyrok NSA z 28 sierpnia 2020 r., sygn. akt I FSK 2036/17; wyrok NSA z 28 października 2020 r., sygn. akt I FSK 245/18).

Sądy wskazują także, że nie mają znaczenia zamiar, czy motywy, jakimi kieruje się podmiot, rozpoczynając działalność gospodarczą, ani jakie potrzeby zaspokaja z uzyskanych środków pieniężnych; istotne znaczenie mają obiektywne, a nie subiektywne przesłanki pozwalające odróżnić działania o cechach zawodowych od tych, które mieszczą się w granicach dysponowania majątkiem prywatnym (tak np. ww. wyrok NSA sygn. akt I FSK 245/18).

Co więcej, jak wskazał WSA w Łodzi w wyroku z 7 września 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 610/17, sprzedaż gruntów w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie oznacza, że sprzedający nie mógł nabyć przedmiotu sprzedaży w celu jego zbycia z zamiarem uzyskania jak największej ceny z tego rodzaju sprzedaży. W ocenie Sądu, nie jest to żadne kryterium wskazujące na prowadzenie działalności gospodarczej, gdyż naturalne jest, że również w obrocie „prywatnym” dąży się do uzyskania jak najkorzystniejszych warunków sprzedaży.

W świetle orzecznictwa sądów administracyjnych natomiast jako okoliczności mogące wskazywać na profesjonalną działalność sprzedającego powołuje się przykładowo okoliczności podejmowania działań marketingowych, uzbrajania nieruchomości, utwardzania drogi wewnętrznej, doprowadzania mediów czy załatwiania formalności związanych z zabudową - z wyjątkiem uzyskania decyzji o warunkach zabudowy (tak np. ww. wyrok NSA sygn. akt I FSK 245/18).

W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości należy uwzględniać działania na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie, a nie wyłącznie osobno; należy przede wszystkim mieć na uwadze te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym (tak np.: ww. wyroki NSA sygn. akt I FSK 1888/17, I FSK 245/18; wyrok NSA z dnia 30 kwietnia 2021 r., sygn. akt I FSK 1269/18). Ze stwierdzeniem tym korespondują stanowiska sądów, w których wskazuje się na konieczność wystąpienia ciągu aktywnych działań cechujących profesjonalny obrót nieruchomości, jak zmiana przeznaczenia działek, ich uzbrojenie, podejmowanie działań marketingowych, korzystanie z usług biura obrotu nieruchomościami, wytyczanie dróg dojazdowych, a nie tylko niektórych z nich (tak np. ww. wyrok WSA w Gdańsku, sygn. akt I SA/Gd 884/17).

Zatem, oceniając charakter działalności Wnioskodawców, należy wziąć pod uwagę, czy podjęli oni aktywne działania w zakresie sprzedaży nieruchomości, oceniane w ich całokształcie, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez podmioty trudniące się handlem nieruchomościami. Tak też wynika przykładowo z wyroku WSA w Warszawie z 11 lutego 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1403/21: „Organ podatkowy określając, czy dana osoba nabyła statut podatnika powinien ograniczyć się wyłącznie do sprawdzenia, czy działania takiej osoby mają cech działań podmiotów zawodowo wykonujących działalność w zakresie obrotu nieruchomościami. Istotne jest przy tym, aby ocena organu obejmowała całokształt podjętych działań. Jest oczywiste, że sprzedaż nieruchomości przez podmiot profesjonalny jak i sprzedaż nieruchomości wchodzącej w skład majątku prywatnego przez osobę fizyczną nie będącą podatnikiem podatku VAT cechuje pewne podobieństwo niektórych czynności. Trudno bowiem wyobrazić sobie sprzedaż nieruchomości bez ogłoszenia ww. fakt. Ale istnieje zasadnicza różnica pomiędzy zamieszczeniem ogłoszenia np. na dedykowanym portalu internetowym lub zgłoszeniem zamiaru sprzedaży profesjonalnemu pośrednikowi a działalnością marketingową w tym zakresie. Podobna różnica zachodzi pomiędzy uzyskanie dokumentacji niezbędnej do sprzedaży a działaniami zwiększającymi atrakcyjność oferty. Organy powinny zatem podejmując rozstrzygnięcie (wydając interpretację), czy osoba fizyczna dokonująca sprzedaży gruntów nabywa status podatnika podatku VAT zachować realizm oceny niezbędny dla przewidywalności statusu podatkowego osoby dokonującej sprzedaży.”

Jak ponadto zauważył WSA w Warszawie w ww. wyroku: „podmiot profesjonalny dokonując inwestycji zawsze zakłada cezurę czasową w której powinien osiągną zysk z inwestycji. Trudno bowiem wyobrazić sobie profesjonalistę nabywającego grunty rolne celem ich odsprzedaży po przekształceniu zakładającego w modelu biznesowym działalności nieograniczony przedział czasu ich sprzedaży.”

Warto także wskazać stanowisko wyrażone przez WSA w Białymstoku w wyroku z 29 marca 2023 r., sygn. akt I SA/Bk 81/23: „Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w jednym z wyroków, dokonanie podziału nieruchomości w celu jej stopniowej sprzedaży mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym skarżącego (wyrok z dnia 17 kwietnia 2019 r. sygn. akt I FSK 578/17). Przyjmuje się również, że poznanie możliwego sposobu zagospodarowania i warunków zabudowy nie czyni z wnioskodawcy ubiegającego się o wydanie decyzji - podmiotu angażującego środki podobne do tych, jakie angażują podmioty profesjonalne. Uzyskanie takiej decyzji nie charakteryzuje w żaden sposób działalności typowej dla handlowca, tak samo jak podział nieruchomości na mniejsze działki (por. wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2022 r. sygn. akt I FSK 337/19). Zauważyć więc należy, że działania polegające jedynie na podziale nieruchomości, uzyskaniu decyzji o warunkach zabudowy nie są oceniane w orzecznictwie jako wystarczające do przyjęcia, że wykonywana jest działalność gospodarcza w zakresie obrotu nieruchomościami. Działania te należy ocenić wyłącznie jako rozpoznanie możliwości i potencjału posiadanych nieruchomości pod kątem ich ewentualnego zbycia.”

Z kolei jak zauważył WSA w Białymstoku w wyroku z 16 marca 2022 r., sygn. akt I SA/Bk 25/22: „Przyjąć należy, że o celu handlowym samoistnie świadczyć nie może również wyodrębnienie dróg wewnętrznych, gdyż w myśl art. 93 ust. 3 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz.U. 2021, poz. 1899) podział nieruchomości nie jest dopuszczalny, jeżeli projektowane do wydzielenia działki gruntu nie mają dostępu do drogi publicznej. W rezultacie wydzielenie dróg może być uwarunkowane prawną koniecznością i nie można, bez dokonania analizy konkretnej sprawy, uznać, że służyło realizacji, podyktowanego celom handlowym, podziału gruntu na działki o atrakcyjnych handlowo walorach. Organy takich rozważań w niniejszej sprawie nie dokonały.”

Podsumowując, sprzedając Działki na rzecz Spółki Wnioskodawcy nie będą działali w charakterze podatników podatku VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe w zakresie braku uznania Sprzedających za podatników podatku VAT w związku ze sprzedażą działek wydzielonych z działki nr 1.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361):

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy:

Zgodnie z przedstawionymi wyżej przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.), zwanej dalej: Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 195 ww. ustawy - Kodeks cywilny:

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasność nieruchomości), stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r. sygn. akt I FPS 2/11.

Jak wynika z art. 196 § 1 ustawy - Kodeks cywilny:

W myśl art. 198 ustawy - Kodeks cywilny:

Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (t. j. Dz. U. Z 2020 r. poz. 1359 ze zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu:

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Należy wskazać, że małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Jeżeli zatem przedmiotem dokonywanej dostawy/lub świadczonej usługi jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy lub świadczy usługę we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) – jako podatnik podatku VAT.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10).

Z ww. orzeczenia wynika m.in., że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Ponadto, Trybunał orzekł, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie, nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działki, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W kwestii opodatkowania sprzedaży działek nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/12 oraz 1/13 wydzielonych z działki nr 1, istotne jest czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy w celu dokonania sprzedaży tego gruntu Sprzedający podjęli lub podejmą aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkowałoby koniecznością uznania Sprzedających za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

We wniosku wskazała Pani, że:

• nabyła Pani wraz z mężem niezabudowaną nieruchomość gruntową stanowiącą działkę ewidencyjną nr 1 na podstawie umowy darowizny z 24 lipca 1995 r.; Nieruchomość stanowi składnik majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską;

• w 2020 r. nastąpił podział geodezyjny Nieruchomości na 13 mniejszych działek o nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12 i 1/13 (11 Działek i 2 Działki pod Drogę), podział został dokonany na wniosek Sprzedających,
• podział Działki nr 1 był niezbędny dla wybudowania przez gminę elementów uzbrojenia (instalacje wodno-kanalizacyjne, gazowe, doprowadzające energię elektryczną itp.);
• zgodnie z MPZP 11 działek (1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/12 i 1/13) położonych jest na terenie przeznaczonym zgodnie z planem pod istniejącą i projektowaną zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, z przeznaczeniem dopuszczalnym: usługi nieuciążliwe towarzyszące zabudowie mieszkaniowej, a 2 działki (1/6 i 1/11) oznaczone zostały zgodnie z planem jako teren komunikacji przeznaczony pod drogę dojazdową;
• Działka nr 1 oraz działki po podziale nie były oraz nie są wykorzystywane przez Panią ani przez Pana GC w gospodarstwie rolnym;
• Działka nr 1 oraz działki po podziale były wykorzystywane jako nieużytki; Nieruchomość nie była wykorzystywana w żaden ściśle określony sposób, lecz stanowiła zaplecze majątkowe;
• Działka nr 1 oraz działki po podziale nie były oraz nie są sprzedawane płody rolne opodatkowane podatkiem VAT;
• Działka nr 1 oraz działki po podziale nie były oraz nie są wykorzystywane przez Panią ani przez Pana GC do działalności gospodarczej, lecz stanowią Państwa majątek osobisty;
• Działka nr 1 oraz działki po podziale nie były oraz nie są przedmiotem umów najmu, dzierżawy ani innych umów o podobnym charakterze;
• planuje Pani wraz z mężem założyć Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, której przedmiotem działalności będzie działalność deweloperska, wspólnikiem Spółki będzie także Państwa syn, a następnie sprzedać tej Spółce działki wydzielone z Działki nr 1;
• do chwili sprzedaży Działek na rzecz Spółki, działki te nie będą przedmiotem żadnych innych czynności niż opisane powyżej, w szczególności w odniesieniu do działek nie będą pozyskiwane decyzje dotyczące procesu inwestycyjnego, nie będą prowadzone działania marketingowe ani żadne czynności faktyczne mające przygotować działki pod przyszłą inwestycję;
• opracowanie projektu budowlanego oraz dokonanie zgłoszeń urzędowych nastąpi po nabyciu wydzielonych działek przez Spółkę;
• Spółka, po opracowaniu projektu budowlanego oraz dokonaniu niezbędnych zgłoszeń urzędowych (tudzież pozyskaniu wymaganych pozwoleń), ma w planie wybudować na tych Działkach budynki mieszkalne jednorodzinne wraz z garażami, a następnie sprzedać te budynki zainteresowanym osobom trzecim.

Pani wątpliwości dotyczą ustalenia, czy Pani wraz z Panem GC będziecie z tytułu planowanego odpłatnego zbycia Działek wydzielonych z Działki nr 1 podatnikami podatku od towarów i usług.

Jak już wyżej wskazano, istotnym dla określenia, czy w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga zatem oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Należy więc ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży działek wydzielonych z Działki nr 1 Sprzedający będą spełniać przesłanki do uznania Ich za podatników podatku od towarów i usług, tj. czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, w celu dokonania opisanej sprzedaży podjęli lub podejmą aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkować będzie koniecznością uznania Sprzedających za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że skala zaangażowania Sprzedających w odniesieniu do sprzedaży działek wydzielonych z Działki nr 1, nie wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W analizowanej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Sprzedających w przedmiocie sprzedaży ww. działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem taki ciąg zdarzeń, który jednoznacznie przesądziłby, że sprzedaż przez Sprzedających opisanej nieruchomości wypełni przesłanki działalności gospodarczej.

Wskazała Pani, że wraz z mężem otrzymała Pani w 1995 r. niezabudowaną Działkę nr 1 w drodze darowizny, a następnie dokonała Pani wraz z mężem na Państwa wniosek podziału Działki nr 1 na 13 mniejszych działek. Procedura podziałowa została przeprowadzona w celu dostosowania Nieruchomości do wymogów przewidzianych w uchwale Rady Gminy w sprawie zatwierdzenia MPZP wsi (…) Etap (…). Podział ten był niezbędny dla wybudowania przez Gminę elementów uzbrojenia (instalacje wodno-kanalizacyjne, gazowe, doprowadzające energię elektryczną itp.). Dopiero jego przeprowadzenie umożliwiało przejęcie przez Gminę terenów przeznaczonych pod budowę ww. urządzeń, co z kolei umożliwiało zagospodarowanie Nieruchomości w zgodzie z MPZP. 2 Działki pod Drogę z chwilą, z którą decyzja podziałowa stała się ostateczna, przeszły na własność Gminy, zgodnie ustawą o gospodarce nieruchomościami.

Ponadto wskazała Pani, że od czasu nabycia Działki nr 1 nie dokonywali Państwo wspólnie żadnych nakładów na tej Nieruchomości, nie podejmowali Państwo działań marketingowych, nie zawierali Państwo umów z pośrednikami mających na celu znalezienia nabywcy wydzielonych działek. Działka nr 1, ani działki z niej wydzielone nie były ani nie są przedmiotem zawieranych przez Państwa umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Działki nie były oraz nie są wykorzystywane przez Państwa w działalności gospodarczej, ani w gospodarstwie rolnym, nie była z nich dokonywana sprzedaż płodów rolnych opodatkowana podatkiem VAT. Nieruchomość nie była wykorzystywana w żaden ściśle określony sposób, lecz stanowiła Państwa zaplecze majątkowe, tj. majątek osobisty małżonków.

Wskazała Pani również, że do chwili sprzedaży Działek wydzielonych z Działki nr 1 na rzecz Spółki, w odniesieniu do działek nie będą pozyskiwane przez Panią ani Pani męża decyzje dotyczące procesu inwestycyjnego, nie będą prowadzone działania marketingowe ani żadne czynności faktyczne mające przygotować Działki pod przyszłą planowaną przez Spółkę inwestycję.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że w tym konkretnym przypadku Sprzedający nie podejmowali i nie zamierzają podjąć aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podjęte przez Sprzedających należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Za przejaw podejmowania aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami nie można bowiem uznać samego dokonania na wniosek Sprzedających podziału Działki nr 1 na 13 mniejszych, gdyż podział był konieczny, aby dostosować Nieruchomości do wymogów przewidzianych w uchwale Rady Gminy w sprawie zatwierdzenia MPZP i niezbędny, aby Gmina mogła przejąć tereny przeznaczone pod budowę elementów uzbrojenia, tj. instalacji wodno-kanalizacyjnych, gazowych, doprowadzających energię elektryczną itp., zgodnie z wymogami MPZP. Zakres podjętych czynności w odniesieniu do tych Działek w żadnym wypadku nie pozwala na uznanie, że działalność Sprzedających będzie miała charakter profesjonalny.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroku TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że planowana przez Panią oraz Pani męża sprzedaż działek nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/12 i 1/13 wydzielonych z Działki nr 1, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać każdego ze Sprzedających za podatnika tego podatku.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, dokonując omawianej transakcji, Pani oraz Pani mąż będziecie korzystać z przysługującego Państwu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, co nie stanowi wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia każdego ze Sprzedających cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży udziału w wydzielonych Działkach, a opisaną dostawę cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Pani stanowisko, zgodnie z którym sprzedaż przez Sprzedających Działek na rzecz Spółki nie powinno być kwalifikowane jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT, a w rezultacie Sprzedający nie będą działali w charakterze podatników VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pani LC (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).