Art. 13. [1] (uchylony).

Art. 13. [Maksymalny limit kosztów w latach 2015–2024 ] 1. W latach 2015–2024 maksymalny limit kosztów Agencji z tytułu realizacji zadań w zakresie taryfikacji świadczeń, o której mowa w art. 31t ust. 5–8 ustawy, o której mowa w art. 1 ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wynosi:

1) 2015 r. – 46 399 tys. zł;

2) 2016 r. – 48 732 tys. zł;

3) 2017 r. – 51 065 tys. zł;

4) 2018 r. – 53 399 tys. zł;

5) 2019 r. – 55 732 tys. zł;

6) 2020 r. – 58 065 tys. zł;

7) 2021 r. – 60 399 tys. zł;

8) 2022 r. – 62 732 tys. zł;

9) 2023 r. – 65 065 tys. zł;

10) 2024 r. – 67 399 tys. zł.

2. W latach 2015–2024 maksymalny limit kosztów wynagrodzeń w Agencji, z tytułu realizacji zadań w zakresie taryfikacji świadczeń, o której mowa w art. 31t ust. 5–8 ustawy, o której mowa w art. 1 ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wynosi:

1) 2015 r. – 6631 tys. zł;

2) 2016 r. – 6631 tys. zł;

3) 2017 r. – 6797 tys. zł;

4) 2018 r. – 6960 tys. zł;

5) 2019 r. – 7127 tys. zł;

6) 2020 r. – 7298 tys. zł;

7) 2021 r. – 7473 tys. zł;

8) 2022 r. – 7653 tys. zł;

9) 2023 r. – 7829 tys. zł;

10) 2024 r. – 8009 tys. zł.

3. Prezes Agencji monitoruje wykorzystanie rocznych limitów kosztów, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz wdraża mechanizmy korygujące, o których mowa w ust. 4 i 5.

4. W przypadku gdy koszty, o których mowa w ust. 1, po pierwszym półroczu danego roku przekroczą 65% limitów przewidzianych na ten rok, wysokość tych kosztów, w tym w szczególności kosztów pozyskiwania danych niezbędnych do ustalenia taryfy świadczeń, obniża się w drugim półroczu o kwotę gwarantującą, że limity te nie zostaną przekroczone.

5. W przypadku gdy koszty, o których mowa w ust. 2, po pierwszym półroczu danego roku przekroczą 65% limitów przewidzianych na ten rok, wysokość tych kosztów obniża się w drugim półroczu o kwotę gwarantującą, że limity te nie zostaną przekroczone.