Wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2017 r., sygn. I FSK 876/15

Porównanie treści art. 159 u.p.e.a. w brzmieniu obowiązującym do dnia 20 listopada 2013 r. ze znowelizowanym od dnia 21 listopada 2013 r., wskazuje, że do dnia wejścia w życie ustawy o wzajemnej pomocy wymagał on przedłużania zabezpieczenia należności pieniężnych, w przeciwnym razie czynności zabezpieczające traciły swój byt prawny na skutek wyłącznie upływu czasu. Natomiast w stanie prawnym znowelizowanym z dniem 21 listopada 2013 r. wymóg stosownego przedłużenia zabezpieczenia dotyczył już tylko zabezpieczenia należności niepieniężnych, a te o charakterze pieniężnym zostały przez ustawodawcę wyłączone z zakresu art. 159 § 1 u.p.e.a. Z perspektywy podmiotu (zobowiązanego) w stosunku do którego zastosowano zabezpieczenie należności pieniężnej, tak jak w realiach niniejszej sprawy, nowe brzmienie art. 159 § 1 i § 2 u.p.e.a. jest mniej korzystne niż przed jego zmianą. Trudno zatem przyjąć, aby w ramach racjonalnego działania ustawodawcy zmierzano do wprowadzenia takiego przepisu przejściowego (dotyczącego tylko postępowań egzekucyjnych wąsko rozumianych), który zaskoczy adresatów norm dotyczących postępowania zabezpieczającego zmianą na ich niekorzyść w trakcie nawiązanych już i nadal trwających zabezpieczeń. Takie działanie mogłoby podważać zasadę zaufania obywateli do prawa i naruszać zasadę demokratycznego państwa prawnego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Hieronim Sęk (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Dagmara Dominik-Ogińska, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 5 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 643/14 w sprawie ze skargi F. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 29 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenie zabezpieczenia 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w L. na rzecz F. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.